(7) 21 Μαρτίου: Όμορφη Φουκουσίμα

Το σπίτι της μητέρας μου στο Ιουάκι

Η μητέρα μου κατάγεται από την πόλη Ιουάκι στην Επαρχία Φουκουσίμα και έχω συγγενείς που ζουν τόσο εκεί, όσο και στη διπλανή επαρχία, την Επαρχία Μιγιάγκι. Μια ξαδέρφη μου ζει στην πόλη Κεσενούμα, στην Επαρχία Μιγιάγκι και το σπίτι της παρασύρθηκε από το τσουνάμι· τώρα μένει με την κόρη της σε ένα από τα καταφύγια της περιοχής. Ο σύζυγός της ήταν στη δουλειά του την ώρα που χτύπησε το τσουνάμι και στην αρχή ήταν αγνοούμενος –ευτυχώς, βρέθηκε σώος τέσσερις μέρες αργότερα σε κάποιο άλλο καταφύγιο.

Η μεγάλη αδερφή της μητέρας μου, ζει ακόμα μόνη της στο Ιουάκι. Έχει μια κόρη που ζει κοντά της, όμως το σπίτι της κόρης αυτής κατέρρευσε μετά τον σεισμό οπότε η θεία μου πήγε πρώτα να μείνει σε κάποιο καταφύγιο και στη συνέχεια μετακόμισε στο σπίτι της άλλης της κόρης, στην Επαρχία Φουκούι.

Το σπίτι στο οποίο γεννήθηκε η μητέρα μου υπάρχει ακόμα –μένει εκεί ο μεγάλος της αδελφός, ο θείος μου. Αν και το σπίτι αυτό είναι κοντά στην παραλία, δεν καταστράφηκε από το τσουνάμι, όμως εξαιτίας της πιθανής μόλυνσης από ραδιενέργεια, ο θείος μου αναγκάστηκε να φύγει από το Ιουάκι και να πάει στον εγγονό του που μένει στην πόλη Νιιγκάτα. Παρόλα αυτά, θέλει να επιστρέψει στο Ιουάκι καθώς είχε πάντα πρόβλημα να κοιμηθεί οπουδήποτε αλλού εκτός από το σπίτι του.

Ο θείος μου αυτός έχει έναν γιο (τον ξάδερφό μου) ο οποίος ζει μαζί του. Είναι εισπράκτορας στα τρένα της εταιρείας Japan Railroad και συγκεκριμένα στο τμήμα του Τοχόκου. Όταν έγινε ο μεγάλος σεισμός, ο ξάδερφός μου είχε τελειώσει τη βάρδια του και βρισκόταν στο τρένο, επιστρέφοντας στο σπίτι του. Καθώς το τρένο είχε σταματήσει και επειδή βρισκόταν πολύ κοντά στη θάλασσα, πήγε τρέχοντας στο πλησιέστερο καταφύγιο και αφού πέρασε το τσουνάμι, κατάφερε και έφτασε στο σπίτι του με ωτοστόπ.

Ο ξάδερφός μου αυτός έχει μια κόρη που εργάζεται σε ένα νοσοκομείο το οποίο βρίσκεται κοντά στην παραλία. Αυτή η κόρη του, μας είπε ότι από τα παράθυρα του νοσοκομείου είδε το τσουνάμι να πλησιάζει και προσπάθησε να ξεφύγει με κάθε τρόπο. Το νοσοκομείο καταστράφηκε ολοσχερώς και αυτή μένει πια σε ένα καταφύγιο στην Επαρχία Ιμπαράκι.

Αυτός ο ίδιος ξάδερφός μου, έχει έναν εγγονό ο οποίος είναι περίπου δύο μηνών. Η μητέρα του μωρού είχε πάει στους γονείς της για να γεννήσει, οπότε ο γιος του ξαδέλφου μου (ο πατέρας του μωρού) ήταν μόνος του όταν έγινε ο σεισμός. Μόλις πέρασαν οι πρώτες μεγάλες δονήσεις βγήκε έξω και πήγε να πάρει το αυτοκίνητό του για να φύγει όμως εκείνη ακριβώς τη στιγμή είδε το έδαφος στο παρκινγκ να σκίζεται στα δύο από την επόμενη δόνηση. Τώρα πια, το ζευγάρι με το μωρό τους (και τους γονείς της κοπέλας) έχει βρει καταφύγιο σε ένα σπίτι στην πόλη που ζω εγώ –βρίσκονται μάλιστα αρκετά κοντά στο δικό μας σπίτι. «Αν ήταν μόνο ο σεισμός και το τσουνάμι, θα έκανα κουράγιο», μας είπε η κοπέλα όταν πήγαμε στο σπίτι που φιλοξενούνται για να δούμε το μωρό. «Όμως μετά το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο, αναγκάστηκα να φύγω. Για μας δεν υπάρχει πρόβλημα, δε θα πάθουμε τίποτα. Όμως με τρόμαξε πολύ η ιδέα ότι το μωρό θα μπορούσε να εκτίθεται καθημερινά στη ραδιενέργεια, ένας Θεός ξέρει για πόσον καιρό».

Έγραψα παραπάνω ότι ο θείος μου ζει με τον εγγονό του. Ο εγγονός αυτός δούλευε παλιότερα στο πυρηνικό εργοστάσιο της Φουκουσίμα, όμως πρόπερσι, υπήρξε ένα πρόβλημα στο πυρηνικό εργοστάσιο του Κασιουαζάκι οπότε τον μετέθεσαν εκεί για να βοηθήσει στις επισκευές. Τώρα, έχει αποφασίσει να επιστρέψει στην παλιά του δουλειά. «Νομίζω ότι πρέπει να γυρίσω πίσω και να βοηθήσω», μας είπε και από τις 20 Μαρτίου εργάζεται ξανά στο κατεστραμμένο εργοστάσιο της Φουκουσίμα.

Όλοι μου οι συγγενείς κατάφεραν να βγουν αλώβητοι από αυτήν την τεράστια καταστροφή. Όμως όλοι τους χρειάστηκε να φύγουν από τα σπίτια τους. Δεν ξέρουν πότε θα καταφέρουν να επιστρέψουν και ακόμα και αν επιστρέψουν, πιθανότατα δε θα καταφέρουν να φυτέψουν ρύζι στους ορυζώνες τους φέτος.

Όταν πήγαινα στο δημοτικό, περνούσα όλα μου τα καλοκαίρια στη Φουκουσίμα, στο σπίτι του θείου μου. Πραγματικά μου σπαράζει την καρδιά ότι όλος ο κόσμος έχει ήδη συνδέσει τη Φουκουσίμα με αυτά τα τρομερά γεγονότα που συνέβησαν στο πυρηνικό εργοστάσιο. Όμως μέσα μου πιστεύω ότι δε θα αργήσει η μέρα που θα μπορέσω να κυνηγήσω ξανά πυγολαμπίδες και να πιάσω ξανά βατράχια στον ορυζώνα του θείου μου. Όπως έκανα τότε...

Τογιάμα Άτσουκο