Δεν το έχω αναφέρει πρωτύτερα, όμως εργάζομαι σε μια επαγγελματική σχολή. Στην Ιαπωνία, τα σχολεία ανοίγουν τον Απρίλιο και κλείνουν τον Μάρτιο και η τελετή αποφοίτησης στο σχολείο μας ήταν προγραμματισμένη για τις 14 Μαρτίου. Εξαιτίας, ωστόσο, των κυλιόμενων διακοπών του ρεύματος και του συνεχιζόμενου προβλήματος στα δρομολόγια των τρένων, αναβάλαμε την τελετή για τις 16 Μαρτίου.
Σχεδόν οι μισοί από τους αποφοίτους αυτής της χρονιάς ήταν από το εξωτερικό και από αυτούς, οι μισοί μας έλεγαν όλη τη χρονιά ότι μετά την αποφοίτησή τους, ήθελαν να μείνουν και να δουλέψουν στην Ιαπωνία. Όμως, μετά την καταστροφή από τον σεισμό και το τσουνάμι και μετά το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο, οι οικογένειές τους εξέφρασαν έντονες ανησυχίες για μια τέτοια προοπτική με αποτέλεσμα να αρχίσουν ένας-ένας να επιστρέφουν στις χώρες τους. Σχεδόν το ίδιο έγινε και με τους μαθητές που επρόκειτο να εγγραφούν στο σχολείο μας από τον Απρίλιο: καθημερινά είχαμε όλο και περισσότερες ακυρώσεις, ενώ άρχισαν να κυκλοφορούν και φήμες ότι όσοι πήγαιναν στις πρεσβείες τους για να ζητήσουν βοήθεια, έπαιρναν αεροπορικά εισιτήρια για να φύγουν άμεσα από την Ιαπωνία.
Επειδή ο αριθμός των συμμετεχόντων είχε πέσει στο μισό, η τελετή αποφοίτησης απέπνεε έναν αέρα θλίψης. Δύο φορές κατά τη διάρκεια της τελετής αισθανθήκαμε τις δονήσεις των μετασεισμών και κάποιοι από τους μαθητές μας ανησύχησαν (ευτυχώς, η συμπεριφορά των δασκάλων τους καθησύχασε), ενώ στο πάρτι που ακολούθησε, εξαιτίας των ελλείψεων των διακοπών του ρεύματος, δεν μπορέσαμε να προσφέρουμε στους προσκεκλημένους ούτε μια πίτσα ή ένα σάντουιτς και έπρεπε να αρκεστούμε σε σνακ και ξηρούς καρπούς. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν έκαμψαν τη διάθεση των παιδιών –όλοι τους έδειξαν να απολαμβάνουν πραγματικά την τελετή και ακόμα και εκείνοι που έπρεπε να επιστρέψουν στις χώρες τους, μας αποχαιρέτησαν λέγοντας «Δε θέλω να φύγω –θα επιστρέψω το συντομότερο» και «Θα πω στους συμπατριώτες μου ότι η Ιαπωνία είναι καλά και θα γυρίσω».
Τον αποχαιρετιστήριο λόγο της τελετής, τον έβγαλε ένας μαθητής από το Μπαγκλαντές. «Όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ μέσα, αγαπάμε την Ιαπωνία και το σχολείο αυτό», είπε. «Αυτή τη στιγμή, η Ιαπωνία χρειάζεται πραγματικά τη δύναμη των νέων ανθρώπων. Αν όλοι εμείς, οι ξένοι που θα γυρίσουμε στις χώρες μας και οι Ιάπωνες, μείνουμε εδώ και βάλουμε τα δυνατά μας, θα καταφέρουμε μαζί να βοηθήσουμε τη χώρα. Εγώ ο ίδιος, με τη βοήθεια όλων, θα προστατεύσω την Ιαπωνία». Όταν τελείωσε τον λόγο του, ζήτησε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή και να προσευχηθούμε για την Ιαπωνία. Νομίζω ότι εκείνο το λεπτό, όλοι αισθανθήκαμε ότι ο λόγος του μας έφερε πολύ κοντά –καθώς στεκόμαστε με τις παλάμες ενωμένες και με τα μάτια κλειστά, καθώς σκεφτόμαστε τα θύματα της καταστροφής και το μέλλον μας, ήμασταν όλοι το ίδιο.
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για το τι σκέφτονταν οι άλλοι· ο δικός μου νους ήταν γεμάτος από ευχές και σκέψεις για το μέλλον των παιδιών αυτών (εδώ στην Ιαπωνία ή στο εξωτερικό) και για το μέλλον των ανθρώπων που υποφέρουν εδώ και τώρα.
Τογιάμα Άτσουκο
Σχεδόν οι μισοί από τους αποφοίτους αυτής της χρονιάς ήταν από το εξωτερικό και από αυτούς, οι μισοί μας έλεγαν όλη τη χρονιά ότι μετά την αποφοίτησή τους, ήθελαν να μείνουν και να δουλέψουν στην Ιαπωνία. Όμως, μετά την καταστροφή από τον σεισμό και το τσουνάμι και μετά το ατύχημα στο πυρηνικό εργοστάσιο, οι οικογένειές τους εξέφρασαν έντονες ανησυχίες για μια τέτοια προοπτική με αποτέλεσμα να αρχίσουν ένας-ένας να επιστρέφουν στις χώρες τους. Σχεδόν το ίδιο έγινε και με τους μαθητές που επρόκειτο να εγγραφούν στο σχολείο μας από τον Απρίλιο: καθημερινά είχαμε όλο και περισσότερες ακυρώσεις, ενώ άρχισαν να κυκλοφορούν και φήμες ότι όσοι πήγαιναν στις πρεσβείες τους για να ζητήσουν βοήθεια, έπαιρναν αεροπορικά εισιτήρια για να φύγουν άμεσα από την Ιαπωνία.
Επειδή ο αριθμός των συμμετεχόντων είχε πέσει στο μισό, η τελετή αποφοίτησης απέπνεε έναν αέρα θλίψης. Δύο φορές κατά τη διάρκεια της τελετής αισθανθήκαμε τις δονήσεις των μετασεισμών και κάποιοι από τους μαθητές μας ανησύχησαν (ευτυχώς, η συμπεριφορά των δασκάλων τους καθησύχασε), ενώ στο πάρτι που ακολούθησε, εξαιτίας των ελλείψεων των διακοπών του ρεύματος, δεν μπορέσαμε να προσφέρουμε στους προσκεκλημένους ούτε μια πίτσα ή ένα σάντουιτς και έπρεπε να αρκεστούμε σε σνακ και ξηρούς καρπούς. Όλα αυτά, ωστόσο, δεν έκαμψαν τη διάθεση των παιδιών –όλοι τους έδειξαν να απολαμβάνουν πραγματικά την τελετή και ακόμα και εκείνοι που έπρεπε να επιστρέψουν στις χώρες τους, μας αποχαιρέτησαν λέγοντας «Δε θέλω να φύγω –θα επιστρέψω το συντομότερο» και «Θα πω στους συμπατριώτες μου ότι η Ιαπωνία είναι καλά και θα γυρίσω».
Τον αποχαιρετιστήριο λόγο της τελετής, τον έβγαλε ένας μαθητής από το Μπαγκλαντές. «Όλοι όσοι βρισκόμαστε εδώ μέσα, αγαπάμε την Ιαπωνία και το σχολείο αυτό», είπε. «Αυτή τη στιγμή, η Ιαπωνία χρειάζεται πραγματικά τη δύναμη των νέων ανθρώπων. Αν όλοι εμείς, οι ξένοι που θα γυρίσουμε στις χώρες μας και οι Ιάπωνες, μείνουμε εδώ και βάλουμε τα δυνατά μας, θα καταφέρουμε μαζί να βοηθήσουμε τη χώρα. Εγώ ο ίδιος, με τη βοήθεια όλων, θα προστατεύσω την Ιαπωνία». Όταν τελείωσε τον λόγο του, ζήτησε να κρατήσουμε ενός λεπτού σιγή και να προσευχηθούμε για την Ιαπωνία. Νομίζω ότι εκείνο το λεπτό, όλοι αισθανθήκαμε ότι ο λόγος του μας έφερε πολύ κοντά –καθώς στεκόμαστε με τις παλάμες ενωμένες και με τα μάτια κλειστά, καθώς σκεφτόμαστε τα θύματα της καταστροφής και το μέλλον μας, ήμασταν όλοι το ίδιο.
Δεν μπορώ να είμαι σίγουρη για το τι σκέφτονταν οι άλλοι· ο δικός μου νους ήταν γεμάτος από ευχές και σκέψεις για το μέλλον των παιδιών αυτών (εδώ στην Ιαπωνία ή στο εξωτερικό) και για το μέλλον των ανθρώπων που υποφέρουν εδώ και τώρα.
Τογιάμα Άτσουκο
0 comments:
Post a Comment