Δέκα μέρες έχουν περάσει από την ημέρα του σεισμού. Και όλο αυτό το διάστημα, δέχτηκα μηνύματα συμπαράστασης και ανησυχίας από πολλούς ανθρώπους από όλον τον κόσμο. Ειλικρινά, σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και σας ζητώ συγνώμη για την ανησυχία που έχει προκαλέσει σε όλους σας το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στο πυρηνικό εργοστάσιο.
Είμαι μια συνηθισμένη Γιαπωνέζα. Ζω στην περιοχή του Κάντο, στην Eπαρχία Καναγκάουα (είναι η επαρχία που βρίσκεται δίπλα στο Τόκιο) και εργάζομαι εκεί, στην πόλη Καουασάκι. Θέλησα να γράψω το παρακάτω κείμενο για να πω σε όλους πώς ήταν εκείνη η ημέρα, η ημέρα του σεισμού.
Παρασκευή 11 Μαρτίου
Το κτήριο στο οποίο βρισκόμουν εκείνη την ημέρα, το μέρος στο οποίο εργάζομαι, τραντάχτηκε συθέμελα. Για να είμαι ειλικρινής, αισθάνθηκα κάποια ανακούφιση όταν έμαθα ότι το επίκεντρο του σεισμού ήταν στη θάλασσα έξω από την Επαρχία Μιγιάγκι στη βορειοανατολική περιοχή Τοχόκου· τα 400 χιλιόμετρα που χωρίζουν την Eπαρχία Καναγκάουα (που βρισκόμουν εγώ) από την Eπαρχία Μιγιάγκι, μου έδιναν μια αίσθηση ασφάλειας. Φαίνεται όμως ότι τα 400 αυτά χιλιόμετρα δεν ήταν αρκετά: συνέχισα να αισθάνομαι τους μετασεισμούς τον έναν μετά τον άλλον και σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχαν τρένα (ούτε στο Τοχόκου, ούτε στο Κάντο) και ότι σχεδόν όλες οι τηλεπικοινωνίες είχαν διακοπεί.
Λίγο αργότερα, έφτασαν και σ’ εμάς τα νέα ότι επρόκειτο να χτυπήσει ένα μεγάλο τσουνάμι. Και το τσουνάμι πράγματι χτύπησε. Και μαζί του, έφερε το χάος. Ήταν απόγευμα Παρασκευής και όταν βγήκα έξω για να δω τι κατάσταση επικρατούσε στον σιδηροδρομικό σταθμό που βρίσκεται κοντά στη δουλειά μου, είδα ότι γινόταν το αδιαχώρητο από τον κόσμο και ότι τεράστιες ουρές είχαν σχηματιστεί μπροστά από τα δημόσια τηλέφωνα –σε τέτοιες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, τα δημόσια τηλέφωνα είναι ο καλύτερος και ο ευκολότερος τρόπος να επικοινωνήσεις. Τα μικρά μαγαζιά της γειτονιάς άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι προμήθειες στα σούπερ-μάρκετ και στα ψιλικατζίδικα μειώνονταν λεπτό το λεπτό και ακόμα και το ξενοδοχείο που βρίσκεται κοντά στο γραφείο μας κρέμασε έξω από την πόρτα του μια ταμπέλα που έλεγε «Δεν υπάρχουν δωμάτια».
Στο μεταξύ, συνέχιζα να τηλεφωνώ ξανά και ξανά στην οικογένειά μου για να εξασφαλίσω ότι είναι όλοι καλά –πρέπει να χρειάστηκαν πάνω από εκατό φορές μέχρι να καταφέρω να συνδεθώ και να βεβαιωθώ ότι δεν είχε υπάρξει κανένα πρόβλημα. Παράλληλα, καθώς δεν υπήρχαν τρένα, έπρεπε να βρω ένα μέρος για να περάσω τη νύχτα μου. Ευτυχώς, η διευθύντριά μου είχε την καλοσύνη να προσφερθεί να φιλοξενήσει τόσο εμένα, όσο και μερικούς συναδέλφους μου στο σπίτι της στο Καουασάκι –από αυτή την άποψη ήμουν τυχερή καθώς πολλοί συνάδελφοί μου πέρασαν τη νύχτα στο γραφείο. Η απόσταση από το γραφείο ως το σπίτι της κανονικά είναι 25 λεπτά με το αυτοκίνητο, όμως εκείνο το βράδυ και παρότι ξεκινήσαμε νωρίς, κατά τις 7 μμ. χρειαστήκαμε τρεις ώρες και ενώ είχα ένα μέρος να κοιμηθώ, ξύπνησα αρκετές φορές τη νύχτα από τους μετασεισμούς.
Παρόλα αυτά, θυμάμαι ότι κάποια στιγμή εκείνη τη νύχτα σκέφτηκα πως σε μερικές μέρες το Κάντο θα επέστρεφε στην καθημερινότητά του...
Τογιάμα Άτσουκο
0 comments:
Post a Comment