Δε θα μπω στο θέμα του τίτλου -νομίζω ότι το κείμενο μιλάει μόνο του. Αυτό που με προβληματίζει περισσότερο είναι το όνομα πάνω από τον αριθμό τηλεφώνου...
Recently, because of the 2020 Tokyo Olympics campaign, the Japanese have been pushing the concept of "omotenashi" (おもてなし) which means "hospitality" but in a way that goes above and beyond the usual: those who provide the service do some things that the customer hasn't asked for but that will make them feel much better. One such thing offered by many opticians in Tokyo is glass "cleaning stations" for passersby; the table is on the street so it isn't just for actual customers.
And because this is Japan, there is also the mandatory mascot: Momotaro (桃太郎), the main character from the most famous Japanese fairytale wearing, of course, glasses.
Τον τελευταίο καιρό, χάρη στην καμπάνια για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 οι Ιάπωνες διαφημίζουν διαρκώς την έννοια "ομοτενάσι" (おもてなし) το οποίο σημαίνει "φιλοξενία" αλλά σε υπερθετικό βαθμό: αυτός που προσφέρει την υπηρεσία, κάνει ορισμένα πράγματα πέρα από αυτά που ζητάει ο πελάτης προκειμένου να τον κάνει να αισθανθεί ακόμα καλύτερα. Ένα από αυτά τα πράγματα που προσφέρουν πολλά καταστήματα οπτικών στο Τόκιο είναι "σταθμοί" καθαρισμού γυαλιών για όποιον περαστικό το χρειάζεται -το τραπεζάκι είναι έξω από το κατάστημα οπότε δεν απευθύνεται μόνο σε πελάτες.
Και επειδή πρόκειται για την Ιαπωνία, υπάρχει και η υποχρεωτική σχετική μασκότ: ο Μομοτάρο (桃太郎), ήρωας του πιο γνωστού ιαπωνικού παραμυθιού φορώντας, βεβαίως, γυαλιά.
"Rosia-tei" (露西亜亭) isn't exactly the kind of store you expect to see in the old shogun capital: a bakery selling authentic Russian pirozhki. Small but wonderful!
Το «Ρόσια-τέι» (露西亜亭) δεν είναι ακριβώς το στιλ μαγζιού που περιμένεις να δεις στην παλιά πρωτεύσουσα των σογκούν: ένα φούρνο που πουλάει αυθεντικά ρωσικά πιροσκί. Μικρά αλλά εξαιρετικά!
Onigiri (お握り/おにぎり) or musubi (結び/むすび) are one the highlights of Japanese cuisine (as a matter of fact I have written about them in Greecejapan). Although they are usually made of rice, filled with some fish and wrapped in nori seaweed, you can also find them in more, ahem, exotic varieties like this one containing a "meat all-star" i.e. chicken, beef and pork. I'm not sure what is more funny: the name or the notice that "this is a graphic image" -apparently to warn the consumer that they didn't put a pig on a cow and a rooster on top and took their picture.
Τα ονίγιρι (お握り/おにぎり) ή μουσούμπι (結び/むすび) είναι μια από τις κορυφαίες στιγμές της ιαπωνικής κουζίνας (είχα γράψει μάλιστα κάτι σχετικά στο Greecejapan). Αν και συνήθως αποτελούνται από ρύζι, έχουν γέμιση κάποιο ψαρικό και είναι τυλιγμένα μέσα σε φύκι νόρι, τα βρίσκει κανείς και σε πιο... εξωτικές ποικιλίες όπως αυτή που έχει μέσα «all star κρεάτων», ήτοι κοτόπουλο, μοσχάρι και χοιρινό. Δεν ξέρω αν είναι πιο αστεία η ονομασία ή η επεξήγηση ότι «πρόκειται για κατασκευασμένη εικόνα» -μάλλον για να προειδοποιήσουν τον καταναλωτή ότι δεν έβαλαν ένα γουρούνι πάνω σε ένα μοσχάρι και από πάνω έναν κόκορα και το τράβηξαν φωτογραφία.
The Japanese solution for the problem of mosquitos when you are on foot -this from the country that yesterday announced its magnetic levitation train hit 372,8 mph.
Η ιαπωνική λύση για το πρόβλημα των κουνουπιών αν είσαι στο δρόμο -από τη χώρα που εχτές ανακοίνωσε ότι το τρένο μαγνητικής ανύψωσης που φτιάχνει, έπιασε τα 600 χλμ/ώρα.
"Choi" in Asakusabashi is an interesting mixture of izakaya and wine bar with a menu combining Japanese, Western and Asian elements.
The basic concept is that you eat and drink standing but you can also sit on the bar or in small tables.
Since we aren't very big on wine we played our standards: whisky highball for me and beer for Atsuko.
For food we started with European anchovies (although the Japanese "iwashi"/イワシ/鰯 is supposedly translated as European pilchard/sardine) with lemon and olives...
...we contunied with gorgonzola croquettes...
...penne, also with gorgonzola and black pepper...
...and finished with octopus in olive oil and Welsh onion. They were all delicious!
One of the oldest beer halls in Tokyo, the one in the New Tokyo building New Tokyo in Ginza was closing down that day -the banners are thanking customers for their 77-year long support.
Μια από τις πιο παλιές μπυραρίες στο Τόκιο, αυτή του κτηρίου New Tokyo στην Γκίνζα, έκλεινε εκείνη την ημέρα -οι αφίσες ευxαριστούν τους πελάτες για την υποστήριξή τους επί 77 χρόνια.
(Για την ίδια φωτογραφία σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).
I think I've written before about "Fujiya", perhaps the most famous confectionery store in Japan -also one of the oldest: it was founded in 1910. This is their central building in Ginza...
...and on the ground floor, a store with their mascot, Peko-chan (ペコちゃん) welcoming customers.
Νομίζω έχω γράψει και άλλοτε για τα «Fujiya» τη γνωστότερη ίσως αλυσίδα ζαχαροπλαστείων στην Ιαπωνία -και μια από τις παλιότερες: ιδρύθηκαν το 1910. Εδώ, το κεντρικό τους κτήριο στην Γκίνζα...
...και στο ισόγειο ένα μαγαζί με τη μασκότ τους, την Πέκο-τσαν (ペコちゃん) να καλωσορίζει τους πελάτες.
It's called Eishoji (永昌寺) and it's a small temple in the Shitaya (下谷) area, a little after Ueno as soon as you exit the Inaricho (稲荷町) subway station.
Most people don't even notice it but when you cross its side gate, the one on the Asakusa Dori (浅草通り) avenue...
...you see the monument stating that in 1882, the first judo school by the art's founder, Jigoro Kano was hosted -it was the temple's study back then with a space of just 12-tatami/213 square feet. They didn't need more since the first judo group was 9 people!
Λέγεται Εϊσότζι (永昌寺) και είναι ένας μικρός ναός στην περιοχή Σιτάγια (下谷) λίγο μετά το Ουένο, μόλις βγεις από το σταθμό Ιναριτσό (稲荷町) του μετρό.
Οι περισσότεροι δεν τον προσέχουν καν όμως μόλις περάσεις την πλάγια πύλη του, αυτή που είναι πάνω στη λεωφόρο Ασακούσα Ντόρι (浅草通り)...
...βλέπεις το μνημείο που λέει ότι εδώ, το 1882 φιλοξενήθηκε η πρώτη σχολή τζούντο από τον Τζίγκορο Κάνο, τον ιδρυτή της τέχνης -τότε ήταν το γραφείο του ναού και ο χώρος του ήταν μόλις 12 τατάμι, δηλαδή κάτ λιγότερο από 20 τετραγωνικά μέτρα. Δε χρειάζονταν περισσότερα καθώς η πρώτη εκείνη ομάδα αποτελούταν από 9 άτομα!
