...που στη συνείδηση των Ιαπώνων ταυτίζεται απόλυτα με την Κιτακάτα και αυτά είναι τα ράμεν της -είναι τόσο κλασικά που αυτά που πολύς κόσμος σκέφτεται σαν "ράμεν" με το κρέας τσάσου (チャーシュー/叉焼), τις φύτρες μπαμπού μένμα (メンマ), το ψιλοκομμένο φρέσκο κρεμμύδι νέγκι (ネギ), το τηγανιτό σουρίμι ναρούτο (鳴門/なると) και τη σούπα με γευση σόγια είναι στην πραγματικότητα τα ράμεν της Κιτακάτα. Τα οποία άρχισαν από αυτό το μαγαζί, το "Γκενράικεν" (源来軒) το 1927.
Το μαγαζί δεν έχει τίποτα το ιδιαίτερο και αν δεν έλεγε ότι είναι ο... ιδρυτής (το "元祖" που υπάρχει παντού, μέσα και έξω), μόνο οι φανατικοί θα το ήξεραν. Στη φωτογραφία είναι βεβαίως ο μάγειρας που τα έφτιαξε για πρώτη φορά -πλέον υπάρχουν στην Κιτακάτα περίπου 120 ραμενάδικα, γεγονός που την κάνει την πόλη με τα περισσότερα κατά κεφαλή ραμενάδικα σε όλη την Ιαπωνία.
Όμως τα ράμεν του ήταν όντως πολύ καλά και με τα πλατιά μακαρόνια που είναι και το χαρακτηριστικό των Κιτακάτα ράμεν. Εγώ πήρα τα δικά μου με έξτρα τσάσου γιατί πείναγα πολύ.
Αν και αυτοί που πεινάνε πραγματικά, όπως ο κύριος αριστερά, παραγγέλνουν την ειδική διπλή μερίδα -συγκρίνετέ την με αυτή που τρώει ο φίλος του και που ήταν το ίδιο μέγεθος με αυτά που πήραμε η Άτσουκο κι εγώ.
(Για τις ίδιες φωτογραφίες σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).
2 comments:
αν δεν ξεχώριζα το (σχεδόν ξασπρισμένο) φανάρι στην πόρτα θα το προσπερνούσα νομίζοντας οτι είναι κάποιο μαγαζάκι (αναλώσιμα είδη γραφείου συγκεκριμένα). Θα μου πεις αν διάβαζα ιαπωνικά θα καταλάβαινα και τις γραμματάρες πάνω που πιθανότατα γράφουν ράμεν, εστιατόριο κλπ. Η διπλή μερίδα είναι εκείνη που ζητάς "omori" (από τα λίγα που μου έμαθα νομίζοντας οτι η απλή δε θα φτάνει -μια χαρά φτάνει);
Άπειρα τέτοια μαγέρικα που θα θελα να φωτογραφίσω μέσα αλλά ντρέπομαι όσους τρώνε και περιμένω μόνο κάποιο που να ναι εντελώς άδειο (δύσκολο).
Τα μεγάλα γράμματα όπως γράφω και στο κείμενο λένε, ξεκινώντας από επάνω, "ιδρυτής" (εδώ περισσότερο "εφευρέτης"), μετά "κινεζική κουζίνα" (τα παλιά ραμενάδικα χρησιμοποιούν ακόμα κάπου τη λέξη "Κίνα" -τα ίδια τα ράμεν, ας πούμε, οι παλιοί τα έλεγαν "κινεζικά σόμπα" και μερικά εστιατόρια χρησιμοποιούν ακόμα την ονομασία αυτή, άσχετα αν δεν έχουν πια καμία σχέση με τα κινεζικά πρωτότυπα) και μετά το όνομα του μαγαζιού (Γκενράικεν). Στην πραγματικότητα "ράμεν" δε γράφει πουθενά στις μεγάλες ταμπέλες.
Για το "όο-μόρι" ομολογώ ότι δεν θυμάμαι αν χρησιμοποιεί αυτή τη λέξη -μερικά εστιατόρια τη χρησιμοποιούν αλλά όχι όλα. Η συγκεκριμένη μερίδα πάντως, ήταν πιο κοντά στην τριπλή παρά στη διπλή. Όσο για τις φωτογραφίες, ναι, συνήθως τα εστιατόρια αυτά είναι μικρά και γεμάτα οπότε έχεις την αίσθηση ότι τους ενοχλείς και συχνά σου λένε κιόλας να μην τραβήξεις. Το συγκεκριμένο πάντως δεν είναι έτσι, πιθανότατα λόγω της φήμης του και του ρόλου του στην ιστορία των ράμεν.
Post a Comment