Όπως έχω πει πολλές φορές, γενικά απεχθάνομαι την περιοχή που λέγεται Ροπόνγκι (六本木). Όμως η προοπτική να συναντήσω δύο εκλεκτούς συμπολεμιστές (που λέει ο λόγος), με έφερε στο "Πιζακάγια" (Pizzakaya), δύο βήματα από τον σταθμό. Η ονομασία είναι, βεβαίως, ένα λογοπαίγνιο μεταξύ του "πίτσα" (που στα ιαπωνικά διαβάζεται "πίζα" και του "ιζακάγια" (居酒屋) που σημαίνει κάτι μεταξύ ταβέρνας και παμπ.
Η είσοδος.
Ένα μέρος της διακόσμησης με έμφαση στο "geekness" παρά στο "American".
Η αίθουσα.
Το μπαρ.
Και πάλι η αίθουσα από την άλλη πλευρά.
Και στη συνέχεια οι φτερούγες κοτόπουλου (ωραιότατες).
Η πίτσα με το πεπερόνι (ακόμα πιο ωραία).
Η πίτσα με τη φρέσκια ντομάτα, τη μοτσαρέλα και τον βασιλικό (εξίσου ωραία με την προηγούμενη).
Και οι τηγανιτές πατάτες για επιδόρπιο (στο ίδιο πνεύμα). Αν προσθέσει κανείς την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα συζήτηση, το πράγμα ήταν επιτυχία. Και ας ήταν στο !@#$%^& Ροπόνγκι.
(Για τις ίδιες φωτογραφίες σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).
2 comments:
χαχαχαχα επιτέλους κάποιος να το πει, η πιο χαμένη βόλτα που έκανα ήταν στο Roppongi, και είναι κρίμα γιατί όλοι οι οδηγοί το παρουσιάζουν σαν κάτι που δεν πρέπει να χάσεις.
Πλέον έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζει κανείς το Ροπόνγκι είναι ενδεικτικός της στάσης του απέναντι στην Ιαπωνία γενικότερα...
Post a Comment