(1159) Ακόμα στην Ακιχαμπάρα

Απ' έξω δείχνει σαν ένα συνοικιακό ιαπωνικού στιλ εστιατόριο που, όπως λέει και η ταμπέλα, ειδικεύεται σε τονκάτσου (とんかつ), ήτοι παναρισμένες χοιρινές κοτολέτες τηγανισμένες στη φριτέζα. 

Μόνο που αν ρίξει κανείς μια ματιά απέναντι, βλέπει την ουρά που περιμένει πριν ακόμα ανοίξει και αρχίζει να σκέφτεται ότι μάλλον το "Μαρουγό" (丸五), πολύ κοντά στην καρδιά της Ακιχαμπάρα, δεν είναι ένα συνηθισμένο εστιατόριο.

Κάποια στιγμή οι υπάλληλοι κρεμάνε το κουρτινάκι νόρεν που σημαίνει ότι έχουν πλέον ανοίξει και ο κόσμος αρχίζει να μπαίνει. 

Όπως και με το εξωτερικό του, το εσωτερικό του "Μαρουγό" δεν προδίδει τίποτα το εξαιρετικό: απλώς ένας πάγκος και μερικά τραπεζάκια.

Τσάι εν αναμονή του φαγητού. 

Δύο ειδών τουρσιά για όσους θέλουν κάτι να καθαρίσει το στόμα τους. 

Και ένα χαριτωμένο βαζάκι για τις οδοντογλυφίδες.

Κάποια στιγμή έρχεται το φαγητό: κάτω, ένα ρόσου-κάτσου (ロースかつ) και επάνω ένα χίρε-κάτσου (ヒレかつ)  -αμφότερα φιλέτα με το δεύτερο να είναι πιο τρυφερό και κάπως πιο ακριβό. Συνοδεύονται από ψιλοκομμένο λάχανο και -αν ζητήσει κανείς "σετ"- από σούπα μίσο και ρύζι. Το κουβαδάκι περιέχει μια σάλτσα που μοιάζει με γούστερ σος -οι Ιάπωνες θεωρούν ότι κάτσου χωρίς σος είναι ιεροσυλία. 

Κοντινό στο ρόσου-κάτσου...

...και στο χίρε-κάτσου. Δυστυχώς, οι φωτογραφίες αδυνατούν να μεταφέρουν τη θρησκευτική εμπειρία που συνοδεύει το φαγητό στο "Μαρουγό". Δεν υπάρχει ούτε μια λεπτομέρεια -πόσο τραγανό είναι το πανάρισμα, πόσο έχει τηγανιστεί ώστε το κρέας να ακροβατεί ακριβώς μεταξύ του ζουμερού και του ψημένου, το ποσοστό του λίπους, η αναλογία με το λάχανο- που να μην έχει προσεχτεί με επιστημονική ακρίβεια. 

Εξ ου και ότι το "Μαρουγό" βρίσκεται στον οδηγό της Michelin για το Τόκιο-τελικά δεν είναι απλώς ένα συνοικιακό εστιατόριο. Όμως ταυτόχρονα είναι -και αυτό είναι που κάνει το Τόκιο, Τόκιο.    

 (Για τις ίδιες φωτογραφίες σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).