Στην πρώτη φωτογραφία, ένα λεωφορείο που διαφημίζει την προσπάθεια της ιαπωνικής κυβέρνησης να βάλει στον κατάλογο Μνημείων Παγκόσμιας Κληρονομιάς το Εθνικό Μουσείο Δυτικής Τέχνης του Τόκιο (πρόκειται για το μόνο κτήριο στην Ιαπωνία που έχει σχεδιάσει ο Λε Κορμπυζιέ).
Και στη δεύτερη, ένα άλλο λεωφορείο, μερικές εβδομάδες αργότερα που πανηγυρίζει ότι το μουσείο μπήκε τελικά στον κατάλογο. Και οι υπόλοιποι μένουμε με την απορία: προς τι αυτό το μόνιμο άγχος των Ιαπώνων να βάλουν όσο περισσότερα πράγματα μπορούν στον κατάλογο αυτόν; Προσωπική μου ερμηνεία είναι ότι θεωρούν πως όταν κάτι επισημοποιείται, αποκτάει ιδιαίτερη αξία -αυτός φαντάζομαι είναι και ο λόγος που αμέτρητα πρόσωπα και πράγματα που δεν είναι στους καταλόγους της ΟΥΝΕΣΚΟ, είναι σε αντίστοιχους καταλόγους σε επίπεδο χώρας, νομαρχίας ή πόλης. Το αστείο είναι ότι δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν επισκέπτη, από καμία χώρα, να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα αν κάτι είναι ή δεν είναι χαρακτηρισμένο "θησαυρός", πράγμα που σημαίνει ότι όλη αυτή η προσπάθεια είναι, πρακτικά, για το τίποτα.
(Για τις ίδιες φωτογραφίες σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).
0 comments:
Post a Comment