Κυριολεκτικά: αυτό σημαίνει η ονομασία "ναγκάγια" (長屋) και ξεκίνησαν την περίοδο Έντο για να μπορούν να στεγάζουν όσο το δυνατόν περισσότερα άτομα (δεν ήταν ιδιαίτερα βολικά για οικογένειες αλλά και το Έντο δεν ήταν ακριβώς πόλη για να μεγαλώσεις οικογένεια) -στην ουσία ήταν ένα σπίτι χωρισμένο σε διαμερίσματα με κοινό πηγάδι και εξωτερική τουαλέτα. Αυτό βεβαίως δεν είναι από τότε -τίποτα στο Τόκιο δεν κρατάει τόσο πολύ- αλλά κατά πάσα πιθανότητα υπάρχει από πριν τον πόλεμο. Οι ανατολικοί δήμοι του Τόκιο είναι από τα λίγα αστικά μέρη της Ιαπωνίας που μπορείς να βρεις ακόμα τέτοια ναγκάγια που να είναι κατοικίσιμα.
(Για την ίδια φωτογραφία σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).
2 comments:
εβλεπα προσφατα ενα βιντεακι οπου γινονταν ανακαινισεις σε παλαια σπιτια στο κιοτο ωστε να διατηρηθει η παραδοση και να μην κατεδαφιστουν,
γινεται κατι αναλογο και στο τοκιο;
Όχι, και είμαι σίγουρος ότι δεν γίνεται ούτε στο Κιότο εκτός από ειδικές περιπτώσεις. Γενικά στην Ιαπωνία δεν υπάρχει η αίσθηση ότι η παράδοση συντηρείται με το να κρατήσεις το ίδιο κτίριο ζωντανό για πολλά χρόνια γιατί λόγω φυσικών και ανθρώπινων καταστροφών και κλιματολογικών συνθηκών, ελάχιστα κτίρια κρατιούνται ζωντανά για πολλά χρόνια με αποτέλεσμα η κατεδάφιση των κτιρίων να έχει αποκτήσει και "ιδεολογική" διάσταση η οποία εικονογραφείται πολύ χαρακτηριστικά με την ανά 20ετία κατεδάφιση και επαν-ανέγερση του πιο σημαντικού σιντοϊστικού ναού, αυτού του Ίσε. Αλλά ακόμα και όταν δε συμβαίνει αυτό, μεταξύ των σταδιακών αλλαγών (όπως λέμε "Πλοίο του Θησέα") και των κατεδαφίσεων και επαν-ανέγερσεων είτε για συμμόρφωση με τους αντισεισμικούς κανονισμούς που για προφανείς λόγους αλλάζουν πολύ συχνά, είτε για πιο συνηθισμένους λόγους (κερδοσκοπία, αδιαφορία, απουσία κληρονόμων, αλλαγή προτεραιοτήτων κ.λπ.) τα κτίρια στην Ιαπωνία δεν αποτελούν, και πάλι γενικά μιλώντας, σημαντικό κομμάτι της πολιτισμικής κληρονομιάς.
Post a Comment