Wednesday, April 28, 2021

(2350) Αγάπη με την πρώτη δαγκωνιά

Nihon_arekore_02375_Katsuo_100_cl

Δεν την ήξερα πριν έρθω στην Ιαπωνία αλλά διαθέτει ελληνικό όνομα (παλαμίδα) οπότε σίγουρα τρώγεται και εκεί όμως δεν την είχα φάει ποτέ. Εδώ, με την ονομασία "κατσούο" (鰹/カツオ) έχει γίνει ένα από τα πιο αγαπημένα μου φαγητά (όχι "ψάρια", φαγητά -τελεία!) ειδικά όταν είναι μαγειρεμένη σε στιλ "ζούκε-γιάκι" (漬け焼き) δηλαδή μαριναρισμένη σε σόγια, γλυκό σάκε μιρίν και τζίντζερ και ψημένη στον φούρνο. Εδώ, πριν γίνει αυτό, στην ψαραγορά του Ουένο. 

(Για την ίδια φωτογραφία σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).

2 comments:

Anonymous said...

ενας ελληνας που θα εγκατασταθει στην ιαπωνια θα του λειψει καθολου η ελληνικη κουζινα ή θα προσαρμοστει ευκολα στην ιαπωνικη;

Γρηγόρης A. Μηλιαρέσης said...

Αυτή είναι μια ερώτηση την οποία πραγματικά δεν μπορώ να απαντήσω γιατί δεν ξέρω ποιος είναι αυτός ο Έλληνας. Μπορώ να πω τι ισχύει για μένα και στη δική μου περίπτωση η προσαρμογή ήταν πανεύκολή και διότι ποτέ δεν μου άρεσε ιδιαίτερα η ελληνική κουζίνα και διότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι που για λόγους υγείας το λάδι και το αλάτι έμπαιναν με πολύ μέτρο και τα μπαχαρικά με ακόμα περισσότερο. Ένα καλό που έχει η ιαπωνική κουζίνα είναι ότι είναι εξαιρετικά πλατιά οπότε δεν νομίζω ότι οποιοσδήποτε θα έχει πρόβλημα προσαρμογής από όπου και αν προέρχεται· επίσης, ειδικά οι μεγάλες πόλεις (και ακόμα πιο ειδικά το Τόκιο), επειδή είναι μεγάλες όχι όπως είναι η Αθήνα αλλά όπως είναι η Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο, προσφέρουν απεριόριστες δυνατότητες και σε υλικά και σε εστιατόρια οπότε αν κανείς θέλει μπορεί, φαντάζομαι, να τρώει ελληνικά κάθε μέρα και να είναι κατά 90% όπως θα έτρωγε στην Ελλάδα (τότε βεβαίως θα μπορούσαμε να θέσουμε το ερώτημα "αν είναι να τρώει κανείς κάθε μέρα ελληνικά, για ποιον λόγο να έρθει στην Ιαπωνία", όμως αυτή είναι άλλη συζήτηση). Γενικά μιλώντας πάντως, δεν νομίζω ότι θα είναι πρόβλημα παρά μόνο για όσους θέλουν να προσδίδουν ιδεολογική διάσταση στις διαιτητικές τους συνήθειες και απέναντι σ' αυτούς ομολογώ ότι αισθάνομαι κάπως αμήχανα γιατί πρόκειται για έναν τρόπο σκέψης τον οποίο, απολύτως ειλικρινά, δεν καταλαβαίνω.