(195) Αποχαιρετισμοί

Για μια ακόμα φορά εντός των τελευταίων ημερών θα χρησιμοποιήσω φωτογραφίες τρίτων ελλείψει δικών μου: στην πρώτη περίπτωση επειδή δεν πρόλαβα να τραβήξω και στη δεύτερη επειδή απαγορευόταν. Ο πρώτος ήταν ο Κάτο Χιρόσι (加藤弘) ένας από τους τελευταίους μεγάλους δασκάλους του αϊκίντο∙ σύμφωνα με όλες τις αφηγήσεις ανθρώπων τη γνώμη των οποίων σέβομαι βαθύτατα υπήρξε μια από τις σπάνιες περιπτώσεις πολεμικοτεχνιτών που είχαν κάτι από αυτό που έκανε ξεχωριστό τον ίδιο τον ιδρυτή της τέχνης, Ουεσίμπα Μοριχέι. Το ότι δεν πρόλαβα να τον δω ζωντανά παρότι είχα πολλές ευκαιρίες (μεταξύ των οποίων και τουλάχιστον μια να τον γνωρίσω και προσωπικά) το θεωρώ από τις μεγαλύτερές μου απώλειες σε σχέση με τις πολεμικές τέχνες.

Ο Κάτο Χιρόσι σε φωτογραφία από το Aikido Journal

Ο δεύτερος ήταν ο Νακαμούρα Κανζαμπούρο ο 18ος (十八代目 中村 勘三郎), ένας από τους σημαντικότερους ηθοποιούς του Καμπούκι∙ σημαντικός τόσο για το παίξιμό του στο συγκεκριμένο είδος όσο και για την ευρύτερη δραστηριότητά του που συνέβαλλε κατά πολύ στο να αποκτήσει το ιδιόμορφο αυτό θέατρο περισσότερη δημοτικότητα τα τελευταία χρόνια. Η ερμηνεία του στον χορό του λιονταριού «Ρεντζίσι» (連獅子) στο πλαίσιο των αποχαιρετιστήριων παραστάσεων του παλιού θεάτρου Καμπούκι-ζα στη Γκίνζα, είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά και απαιτητικά θεάματα που έχω δει στη ζωή μου και θα παραμείνει μια από τις πιο έντονες αναμνήσεις μου –και όχι μόνο από την Ιαπωνία. 

Ο Νακαμούρα Κανζαμπούρο πλαισιωμένος από τους δύο γιους
 του σε παράσταση του "Χορού του Λιονταριού" (Ρεντζίσι)

Και οι δύο δάσκαλοι έφυγαν από τη ζωή μέσα στην τελευταία εβδομάδα –ο Κάτο Χιρόσι στις 2 Δεκεμβρίου σε ηλικία 77 ετών και ο Νακαμούρα Κανζαμπούρο στις 5 Δεκεμβρίου σε ηλικία 57. Καληνύχτα…