Δυσεύρετη δεν είναι καθόλου: μεταξύ των δύο μεγάλων αμερικανικών αλυσίδων (Domino's και Pizza Hut), μιας μεγάλης ιαπωνικής (Pizza-la), αμέτρητων ιταλικών εστιατορίων και των κατεψυγμένων που πουλάνε στα σούπερ-μάρκετ, στις μεγάλες πόλεις τουλάχιστον τις βρίσκεις με την ίδια συχνότητα που βρίσκεις το σούσι ή τα ράμεν. Από πλευράς τιμής, ναι (τουλάχιστον από όσο θυμάμαι γιατί έχω να πάρω πίτσα από την Ελλάδα σχεδόν έναν χρόνο): μια μεγάλη Domino's ας πούμε, κάνει οπουδήποτε από ¥2,500 (21€) μέχρι ¥4,000 (34€).
Το έχω σκεφτεί κι εγώ αρκετές φορές, τόσο μόνος μου (ένα σουβλάκι μια φορά το δίμηνο είναι από τα λίγα πράγματα που μου λείπουν από την Ελλάδα) όσο και με αφορμή αντίστοιχες ερωτήσεις φίλων και γνωστών. Και η αλήθεια είναι ότι βλέποντας κανείς την επιτυχία που έχουν τα τουρκικά μαγαζιά που σερβίρουν κεμπάμπ, μπαίνει στον πειρασμό να απαντήσει αυτόματα “ναι”. Όμως η σημερινή εικόνα των μαγαζιών αυτών δε σημαίνει ότι και ένα ελληνικό αντίστοιχο θα είχε άμεση επιτυχία καθώς τα συγκεκριμένα μαγαζιά υπάρχουν πολλά χρόνια και, κρίνοντας από τον αριθμό τους, έχω την υποψία ότι μπορεί να συνέβαλε στην επιτυχία τους και κάποια υποστήριξη από την τουρκική κυβέρνηση (η Τουρκία έχει πολύ καλές σχέσεις με την Ιαπωνία από την εποχή του αυτοκράτορα Μεϊτζί/τα μέσα του 19ου αιώνα).
Ακόμα και αν αντιπαρέλθει κανείς τα τεχνικά ζητήματα (ο κάτοχος της άδειας πρέπει να έχει άδεια παραμονής μακράς διαρκείας ή να είναι μόνιμος κάτοικος, ο σεφ πρέπει να έχει άδεια και η έκδοση αδειών σχετικών με την εστίαση είναι αρκετά δύσκολη, η περιοχή στην οποία θα ανοίξει το κατάστημα πρέπει να είναι κάποια από τις πιο κοσμοπολίτικες του Τόκιο ή κάποιας άλλης μεγάλης πόλης και άρα τα νοίκια θα είναι πολύ ψηλά, τα υλικά θα πρέπει να εισάγονται κ.λπ.) το μεγάλο πρόβλημα είναι αυτό της έλλειψης εξοικείωσης –ένα από τα βασικά εμπόδια για την εισαγωγή ελληνικών προϊόντων εδώ.
Οι Ιάπωνες δεν ξέρουν τι είναι η Ελλάδα (και ναι, πρόκειται για μια πολύ πλατιά γενίκευση και ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις όμως γενικά ισχύει) και κατά συνέπεια δεν ξέρουν ούτε τι σημαίνει “ελληνικό φαγητό”· τελευταία έχουν μάθει τι σημαίνει “ελληνικό γιαούρτι” όμως κι αυτό είναι στην πραγματικότητα “ελληνικού τύπου γιαούρτι” καθώς το παράγουν ιαπωνικές εταιρείες κατόπιν συμφωνιών με τις ελληνικές. Το τυπικό ελληνικό φαγητό είναι βαρύ και ανθυγιεινό (τουλάχιστον για τα ιαπωνικά δεδομένα: μην ξεχνάμε ότι οι Ιάπωνες είναι οι μακροβιότεροι άνθρωποι του αναπτυγμένου κόσμου) άρα μπορεί να λανσαριστεί μόνο σαν κάτι εξωτικό –όπως το ταϊλανδέζικο, το ινδικό ή το τουρκικό- και για να γίνει αυτό χρειάζεται μια σχετική καμπάνια στα ΜΜΕ.
Συνεπώς, η απάντηση είναι: ναι, μπορεί να έπιανε, αρκεί να ήταν κανείς διατεθειμένος να το υποστηρίξει με πολλά χρήματα και πολύ χρόνο. Η Ιαπωνία δεν είναι αγορά για αρπαχτές, είναι αγορά για μακροπρόθεσμες επενδύσεις· το καλό είναι ότι αν μια επιχείριση διαμορφώσει μια καλή εικόνα (και λέγοντας “καλή” εννοώ βεβαίως με βάση τα ιαπωνικά δεδομένα!) θα μπορέσει να έχει διάρκεια, ακόμα και αν το προϊόν ή η υπηρεσία που προσφέρει πάψει να είναι στη μόδα.
αυτο με τα τουρκικα μαγαζια μου εκανε εντυπωση οταν τα ειδα στο youtube σε καποιους δρομους του τοκυο,να πω την αληθεια ομως δεν μου εκαναν και μεγαλη εντυπωση δεν μου μπηκαν δηλαδη στο ματι οταν λες ''κρίνοντας από τον αριθμό τους'' δεν πιστευω να επικρατουν καταστασεις Βερολινου;(lol)
απλα πιστευα οτι το σουβλακι θα μπορουσε σε καποιο βαθμο να τους θυμισει το δικο τους Yakitori ωστε να μην τους φαινεται και τοσο εξωτικο
το προβλημα εισαγωγης των υλικων ειναι υπαρκτο θα μπορουσε εναλλακτικα να εισαγονται μεσω αυστραλιας οπου ελληνες ομογενεις εχουν δικα τους εργοστασια που παραγουν σουβλακια,γυρους,πιτες κλπ...οποτε θα μιλαμε για αλλη αποσταση
κουτσα στραβα θα μπορουσες να υπολογισεις στο περιπου το κοστος μιας τετοιας επενδυσης,συμφωνω οχι δουλεια αρπαχτης αλλα επενδυση οροσημο με προοπτικη δημιουργιας αλυσιδας(ισως σε συνεργασια και με ελληνικη)
Δεν ξέρω τι σημαίνει “καταστάσεις Βερολίνου” γιατί δεν έχω πάει στο Βερολίνο· ξέροντας ωστόσο ότι στη Γερμανία υπάρχουν πολλοί τούρκοι μετανάστες, φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και αρκετά τουρκικά εστιατόρια. Εδώ πάντως, τα μαγαζιά με το κεμπάμπ υπάρχουν σε όλες τις κεντρικές περιοχές και σε αρκετές όχι και τόσο κεντρικές, ενώ δεν λείπουν σχεδόν ποτέ από τα υπαίθρια μαγαζιά-πάγκους των πανηγυριών (αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό καθώς πολλά “Μπι-κιού γκουρμέ” /B級グルメ, δηλαδή φτηνά, λαϊκά πιάτα γίνονται γνωστά από εκεί). Όπως είπα και πριν, δεν ξέρω τι ευθύνεται γι αυτό όμως υποπτεύομαι ότι η καλή σχέση μεταξύ των δύο χωρών μπορεί να έχει παίξει τον ρόλο της –εδώ στην Ασακούσα ας πούμε, το ένα από τα δύο τέτοια μαγαζιά είναι σε ένα εξαιρετικά κεντρικό μέρος (για να δώσω ένα μέτρο, ακριβώς δίπλα υπάρχει ένα Baskin-Robbins και ακριβώς απέναντι ένα Burger King). Αδυνατώ να πιστέψω ότι κάποιος θα μπορούσε να πληρώσει το νοίκι που απαιτεί το σημείο αν δεν υποστηριζόταν οικονομικά.
Για το γιακιτόρι τώρα, κατ’ αρχάς “γιακιτόρι” είναι σουβλάκια κοτόπουλο οπότε δεν υπάρχει άμεση σύγκριση (υπάρχουν ωστόσο και σουβλάκια από χοιρινό ή μοσχάρι). Το πρόβλημα που βλέπω είναι ότι αν κανείς φτιάξει κάτι που πλησιάζει το γιακιτόρι (ή οποιοδήποτε άλλο σουβλάκι/κουσιγιάκι), θα συγκριθεί με το γιακιτόρι και θα χάσει γιατί οι Ιάπωνες μαγειρεύουν γιακιτόρι με έναν τρόπο που δε θα το έκανε κανένας έλληνας σουβλατζής. (Και εδώ η διαφορά συνίσταται στη μέχρι εμμονής έμφαση στη λεπτομέρεια: οι μάγειρες στα γιακιτόρι-για έχουν κάτι μικροσκοπικές σχάρες που παίρνουν επάνω το πολύ μισή ντουζίνα σουβλάκια τα οποία τα γυρίζουν ένα-ένα κατά 45 μοίρες περίπου ώστε να ψηθούν εξίσου από όλες τις πλευρές –αυτό σημαίνει ότι ένα γιακιτόρι μπορεί να κάνει και 15 λεπτά για να γίνει όμως οι ιάπωνες πελάτες δεν ενοχλούνται γιατί έτσι έχουν μάθει.)
Πέραν αυτού, νομίζω ότι οποιοσδήποτε αποφασίσει να δοκιμάσει κάτι τέτοιο, θα *πρέπει* να προσπαθήσει να το πουλήσει σαν κάτι εξωτικό αφενός επειδή εξ ορισμού είναι και αφετέρου επειδή κάτι τέτοιο έχει περισσότερες πιθανότητες να πιάσει. Από τη στιγμή που κάτι παραπλήσιο είναι ήδη γνωστό λόγω των Τούρκων, ίσως να μην είναι και τόσο δύσκολο· προσωπικά δε θα το θεωρούσα αδύνατο, ούτε καν απίθανο αλλά θα το θεωρούσα αρκετά δύσκολο, κάτι που θα έλεγα για οποιαδήποτε κουζίνα είναι άγνωστη στην Ιαπωνία. Όπως έγραψα και παραπάνω, οι Ιάπωνες υιοθετούν καινούρια πράγματα αρκεί αυτά να τους προσφέρονται με τον ιαπωνικό τρόπο (δηλαδή έτσι που να ανταποκρίνονται στα ιαπωνικά πρότυπα –και εδώ ενδέχεται μια ελληνική επιχείριση να έχει πρόβλημα καθώς αφενός τα πρότυπα αυτά δεν υπάρχουν πουθενά αλλού και αφετέρου οι Έλληνες, κατά κανόνα, δεν είναι τόσο καλοί στο θέμα της συμμόρφωσης με κανόνες) και αρκεί να τους τα προωθήσει κανείς με τον κατάλληλο τρόπο.
Για την Αυστραλία, δεν είμαι σίγουρος ότι λύνει το πρόβλημα: ναι μεν η Ελλάδα απέχει περίπου 11-11,5 ώρες, όμως και η Αυστραλία απέχει 9,5-10 οπότε αν πρόκειται για υλικά καθημερινής χρήσης (όπως είναι οι πίτες –αυτές βασικά είναι το πρόβλημα) ίσως μια τέτοια εισαγωγή να μην είναι πιο συμφέρουσα από αυτή που θα ήταν από την Ελλάδα (ειδικά δεδομένων τυχόν εμπορικών συμφωνιών μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ιαπωνίας). Θα συμφωνήσω ωστόσο στο ότι πρόκειται για μια ιδέα που αν προγραμματιστεί και υποστηριχθεί σωστά μπορεί να πιάσει –αν υπάρχει κάποιος έλληνας επιχειρηματίας που θα ενδιαφερθεί να την υλοποιήσει και που θα είναι διατεθειμένος να περάσει από τα 40 κύματα για να το κάνει είναι, βεβαίως, άλλη συζήτηση!
6 comments:
Αληθεύει ότι η πίτσα είναι πανάκριβη και δυσεύρετη στην Ιαπωνία;
Είναι διαδεδομένη γενικά;
Δυσεύρετη δεν είναι καθόλου: μεταξύ των δύο μεγάλων αμερικανικών αλυσίδων (Domino's και Pizza Hut), μιας μεγάλης ιαπωνικής (Pizza-la), αμέτρητων ιταλικών εστιατορίων και των κατεψυγμένων που πουλάνε στα σούπερ-μάρκετ, στις μεγάλες πόλεις τουλάχιστον τις βρίσκεις με την ίδια συχνότητα που βρίσκεις το σούσι ή τα ράμεν. Από πλευράς τιμής, ναι (τουλάχιστον από όσο θυμάμαι γιατί έχω να πάρω πίτσα από την Ελλάδα σχεδόν έναν χρόνο): μια μεγάλη Domino's ας πούμε, κάνει οπουδήποτε από ¥2,500 (21€) μέχρι ¥4,000 (34€).
να ρωτησω ενα (μοντερνο) ελληνικο σουβλατζιδικο θα επιανε στο τοκυο και γενικοτερα στην ιαπωνια;
Το έχω σκεφτεί κι εγώ αρκετές φορές, τόσο μόνος μου (ένα σουβλάκι μια φορά το δίμηνο είναι από τα λίγα πράγματα που μου λείπουν από την Ελλάδα) όσο και με αφορμή αντίστοιχες ερωτήσεις φίλων και γνωστών. Και η αλήθεια είναι ότι βλέποντας κανείς την επιτυχία που έχουν τα τουρκικά μαγαζιά που σερβίρουν κεμπάμπ, μπαίνει στον πειρασμό να απαντήσει αυτόματα “ναι”. Όμως η σημερινή εικόνα των μαγαζιών αυτών δε σημαίνει ότι και ένα ελληνικό αντίστοιχο θα είχε άμεση επιτυχία καθώς τα συγκεκριμένα μαγαζιά υπάρχουν πολλά χρόνια και, κρίνοντας από τον αριθμό τους, έχω την υποψία ότι μπορεί να συνέβαλε στην επιτυχία τους και κάποια υποστήριξη από την τουρκική κυβέρνηση (η Τουρκία έχει πολύ καλές σχέσεις με την Ιαπωνία από την εποχή του αυτοκράτορα Μεϊτζί/τα μέσα του 19ου αιώνα).
Ακόμα και αν αντιπαρέλθει κανείς τα τεχνικά ζητήματα (ο κάτοχος της άδειας πρέπει να έχει άδεια παραμονής μακράς διαρκείας ή να είναι μόνιμος κάτοικος, ο σεφ πρέπει να έχει άδεια και η έκδοση αδειών σχετικών με την εστίαση είναι αρκετά δύσκολη, η περιοχή στην οποία θα ανοίξει το κατάστημα πρέπει να είναι κάποια από τις πιο κοσμοπολίτικες του Τόκιο ή κάποιας άλλης μεγάλης πόλης και άρα τα νοίκια θα είναι πολύ ψηλά, τα υλικά θα πρέπει να εισάγονται κ.λπ.) το μεγάλο πρόβλημα είναι αυτό της έλλειψης εξοικείωσης –ένα από τα βασικά εμπόδια για την εισαγωγή ελληνικών προϊόντων εδώ.
Οι Ιάπωνες δεν ξέρουν τι είναι η Ελλάδα (και ναι, πρόκειται για μια πολύ πλατιά γενίκευση και ναι, υπάρχουν εξαιρέσεις όμως γενικά ισχύει) και κατά συνέπεια δεν ξέρουν ούτε τι σημαίνει “ελληνικό φαγητό”· τελευταία έχουν μάθει τι σημαίνει “ελληνικό γιαούρτι” όμως κι αυτό είναι στην πραγματικότητα “ελληνικού τύπου γιαούρτι” καθώς το παράγουν ιαπωνικές εταιρείες κατόπιν συμφωνιών με τις ελληνικές. Το τυπικό ελληνικό φαγητό είναι βαρύ και ανθυγιεινό (τουλάχιστον για τα ιαπωνικά δεδομένα: μην ξεχνάμε ότι οι Ιάπωνες είναι οι μακροβιότεροι άνθρωποι του αναπτυγμένου κόσμου) άρα μπορεί να λανσαριστεί μόνο σαν κάτι εξωτικό –όπως το ταϊλανδέζικο, το ινδικό ή το τουρκικό- και για να γίνει αυτό χρειάζεται μια σχετική καμπάνια στα ΜΜΕ.
Συνεπώς, η απάντηση είναι: ναι, μπορεί να έπιανε, αρκεί να ήταν κανείς διατεθειμένος να το υποστηρίξει με πολλά χρήματα και πολύ χρόνο. Η Ιαπωνία δεν είναι αγορά για αρπαχτές, είναι αγορά για μακροπρόθεσμες επενδύσεις· το καλό είναι ότι αν μια επιχείριση διαμορφώσει μια καλή εικόνα (και λέγοντας “καλή” εννοώ βεβαίως με βάση τα ιαπωνικά δεδομένα!) θα μπορέσει να έχει διάρκεια, ακόμα και αν το προϊόν ή η υπηρεσία που προσφέρει πάψει να είναι στη μόδα.
αυτο με τα τουρκικα μαγαζια μου εκανε εντυπωση οταν τα ειδα στο youtube σε καποιους δρομους του τοκυο,να πω την αληθεια ομως δεν μου εκαναν και μεγαλη εντυπωση δεν μου μπηκαν δηλαδη στο ματι
οταν λες ''κρίνοντας από τον αριθμό τους'' δεν πιστευω να επικρατουν καταστασεις Βερολινου;(lol)
απλα πιστευα οτι το σουβλακι θα μπορουσε σε καποιο βαθμο να τους θυμισει το δικο τους Yakitori ωστε να μην τους φαινεται και τοσο εξωτικο
το προβλημα εισαγωγης των υλικων ειναι υπαρκτο θα μπορουσε εναλλακτικα να εισαγονται μεσω αυστραλιας οπου ελληνες ομογενεις εχουν δικα τους εργοστασια που παραγουν σουβλακια,γυρους,πιτες κλπ...οποτε θα μιλαμε για αλλη αποσταση
κουτσα στραβα θα μπορουσες να υπολογισεις στο περιπου το κοστος μιας τετοιας επενδυσης,συμφωνω οχι δουλεια αρπαχτης αλλα επενδυση οροσημο με προοπτικη δημιουργιας αλυσιδας(ισως σε συνεργασια και με ελληνικη)
ευχαριστω!!!
Δεν ξέρω τι σημαίνει “καταστάσεις Βερολίνου” γιατί δεν έχω πάει στο Βερολίνο· ξέροντας ωστόσο ότι στη Γερμανία υπάρχουν πολλοί τούρκοι μετανάστες, φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και αρκετά τουρκικά εστιατόρια. Εδώ πάντως, τα μαγαζιά με το κεμπάμπ υπάρχουν σε όλες τις κεντρικές περιοχές και σε αρκετές όχι και τόσο κεντρικές, ενώ δεν λείπουν σχεδόν ποτέ από τα υπαίθρια μαγαζιά-πάγκους των πανηγυριών (αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό καθώς πολλά “Μπι-κιού γκουρμέ” /B級グルメ, δηλαδή φτηνά, λαϊκά πιάτα γίνονται γνωστά από εκεί). Όπως είπα και πριν, δεν ξέρω τι ευθύνεται γι αυτό όμως υποπτεύομαι ότι η καλή σχέση μεταξύ των δύο χωρών μπορεί να έχει παίξει τον ρόλο της –εδώ στην Ασακούσα ας πούμε, το ένα από τα δύο τέτοια μαγαζιά είναι σε ένα εξαιρετικά κεντρικό μέρος (για να δώσω ένα μέτρο, ακριβώς δίπλα υπάρχει ένα Baskin-Robbins και ακριβώς απέναντι ένα Burger King). Αδυνατώ να πιστέψω ότι κάποιος θα μπορούσε να πληρώσει το νοίκι που απαιτεί το σημείο αν δεν υποστηριζόταν οικονομικά.
Για το γιακιτόρι τώρα, κατ’ αρχάς “γιακιτόρι” είναι σουβλάκια κοτόπουλο οπότε δεν υπάρχει άμεση σύγκριση (υπάρχουν ωστόσο και σουβλάκια από χοιρινό ή μοσχάρι). Το πρόβλημα που βλέπω είναι ότι αν κανείς φτιάξει κάτι που πλησιάζει το γιακιτόρι (ή οποιοδήποτε άλλο σουβλάκι/κουσιγιάκι), θα συγκριθεί με το γιακιτόρι και θα χάσει γιατί οι Ιάπωνες μαγειρεύουν γιακιτόρι με έναν τρόπο που δε θα το έκανε κανένας έλληνας σουβλατζής. (Και εδώ η διαφορά συνίσταται στη μέχρι εμμονής έμφαση στη λεπτομέρεια: οι μάγειρες στα γιακιτόρι-για έχουν κάτι μικροσκοπικές σχάρες που παίρνουν επάνω το πολύ μισή ντουζίνα σουβλάκια τα οποία τα γυρίζουν ένα-ένα κατά 45 μοίρες περίπου ώστε να ψηθούν εξίσου από όλες τις πλευρές –αυτό σημαίνει ότι ένα γιακιτόρι μπορεί να κάνει και 15 λεπτά για να γίνει όμως οι ιάπωνες πελάτες δεν ενοχλούνται γιατί έτσι έχουν μάθει.)
Πέραν αυτού, νομίζω ότι οποιοσδήποτε αποφασίσει να δοκιμάσει κάτι τέτοιο, θα *πρέπει* να προσπαθήσει να το πουλήσει σαν κάτι εξωτικό αφενός επειδή εξ ορισμού είναι και αφετέρου επειδή κάτι τέτοιο έχει περισσότερες πιθανότητες να πιάσει. Από τη στιγμή που κάτι παραπλήσιο είναι ήδη γνωστό λόγω των Τούρκων, ίσως να μην είναι και τόσο δύσκολο· προσωπικά δε θα το θεωρούσα αδύνατο, ούτε καν απίθανο αλλά θα το θεωρούσα αρκετά δύσκολο, κάτι που θα έλεγα για οποιαδήποτε κουζίνα είναι άγνωστη στην Ιαπωνία. Όπως έγραψα και παραπάνω, οι Ιάπωνες υιοθετούν καινούρια πράγματα αρκεί αυτά να τους προσφέρονται με τον ιαπωνικό τρόπο (δηλαδή έτσι που να ανταποκρίνονται στα ιαπωνικά πρότυπα –και εδώ ενδέχεται μια ελληνική επιχείριση να έχει πρόβλημα καθώς αφενός τα πρότυπα αυτά δεν υπάρχουν πουθενά αλλού και αφετέρου οι Έλληνες, κατά κανόνα, δεν είναι τόσο καλοί στο θέμα της συμμόρφωσης με κανόνες) και αρκεί να τους τα προωθήσει κανείς με τον κατάλληλο τρόπο.
Για την Αυστραλία, δεν είμαι σίγουρος ότι λύνει το πρόβλημα: ναι μεν η Ελλάδα απέχει περίπου 11-11,5 ώρες, όμως και η Αυστραλία απέχει 9,5-10 οπότε αν πρόκειται για υλικά καθημερινής χρήσης (όπως είναι οι πίτες –αυτές βασικά είναι το πρόβλημα) ίσως μια τέτοια εισαγωγή να μην είναι πιο συμφέρουσα από αυτή που θα ήταν από την Ελλάδα (ειδικά δεδομένων τυχόν εμπορικών συμφωνιών μεταξύ Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ιαπωνίας). Θα συμφωνήσω ωστόσο στο ότι πρόκειται για μια ιδέα που αν προγραμματιστεί και υποστηριχθεί σωστά μπορεί να πιάσει –αν υπάρχει κάποιος έλληνας επιχειρηματίας που θα ενδιαφερθεί να την υλοποιήσει και που θα είναι διατεθειμένος να περάσει από τα 40 κύματα για να το κάνει είναι, βεβαίως, άλλη συζήτηση!
Post a Comment