Όχι δε συναντά, ούτε στα τρένα, ούτε στον δρόμο, ούτε πουθενά αλλού, συνεπώς δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντίδραση. Γενικά μιλώντας πάντως, η αντίδραση των Ιαπώνων σε οτιδήποτε ξεφεύγει από το κανονικό (όπου "κανονικό" είναι το συνηθισμένο, το καθιερωμένο κ.λπ.) είναι η πλήρης αγνόηση.
Η μοναδική φορά που πετύχαμε ζητιάνο ήταν στη βόρεια άκρη του (κακόφημου, αλλά εκεί όλα είναι σχετικά) Kabukicho όπου περπατούσαμε βράδυ (και πιθανότατα μας ζήτησε λεφτά επειδή ήμασταν τουρίστες, δεν καθόταν κάπου, απλά περνούσε κ μας άπλωσε το χέρι). Θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει που σε αντίθεση με άλλες μεγαλουπόλεις στο Τόκιο έβρισκες ελάχιστους άστεγους, ζητιάνους και σχεδόν αποκλειστικά σε Ueno και San'ya (η οποία τώρα "ανεβαίνει" σαν περιοχή, είχε κι εδώ μερικές φωτογραφίες από εκεί). Στην ανάλογη (αρκετά μεγαλύτερης έκτασης) περιοχή με άστεγους της Οσάκα, το Kamagisaki, μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που ενώ οι περισσότεροι ζουν μαζεύοντας ανακυκλώσιμα υλικά, σχεδόν όλα τα ποδήλατα που ήταν παρκαρισμένα στην περιοχή αυτή ήταν χωρίς κλειδαριές.
Μου έχει τύχει κι εμένα μια φορά στο Σίνμπασι -μεθυσμένος που ήθελε μερικά ψιλά για μια μπίρα ακόμα- όμως παραμένει πολύ σπάνιο θέαμα. Οι άστεγοι όχι και τόσο: και εδώ στην Ασακούσα, και στο Ουένο και σχεδόν όπου υπάρχουν σκεπαστά σότεν-γκάι (συνεπώς και στη Σάνγια) εμφανίζονται από τις 22:00-22:30 και μετά και στήνουν τα χαρτονένια καταλύματα τους. Οι περισσότεροι μαζεύονται στο Σιντζούκου, στον υπόγειο διάδρομο που ξεκινάει από τη δυτική πλευρά του σταθμού της JR/Odakyu και πηγαίνει προς την περιοχή των ουρανοξυστών: δεν τους μέτρησα όταν έμενα εκεί αλλά δε θα παραξενευόμουν αν μάθαινα ότι μαζεύονται περισσότερα απο 200-300 άτομα και, ίσως, όταν ο καιρός είναι πολύ άσχημος, ακόμα περισσότερα.
Αναλογικά η Σάνγια δεν είναι τόσο κακή περιοχή -ούτε και ποτέ ήταν από ό,τι έχω καταλάβει. Απλώς επειδή οι Τόκιο-ίτες είχαν ακούσει ότι όλες οι μεγαλουπόλεις έχουν σλαμ, έχρισαν τη Σάνγια "σλαμ" (ακόμα την αποκαλούν έτσι μερικοί) αν και στην πραγματικότητα το Τόκιο δεν έχει σλαμ - στην Οσάκα δεν έχω πάει οπότε δεν έχω άποψη. Ότι τα ποδήλατα είναι χωρίς κλειδαριές δεν είναι περίεργο: παντού έτσι είναι· επιπλέον, στην Ιαπωνία, οι κοινότητες των αστέγων δεν έχουν περισσότερη εγκληματικότητα από την ευρύτερη κοινωνία (δηλαδή ούτως ή άλλως μικρή) και αυτό εξηγείται και από το ότι είναι Ιάπωνες και από το ότι, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει συνήθως στη Δύση, οι άστεγοι εδώ γίνονται άστεγοι για διαφορετικές αιτίες και ακολουθούν μοντέλα ζωής αρκετά ασυνήθιστα με αυτά των αστέγων στο εξωτερικό -πολλοί, ας πούμε έχουν δουλειές και ακόμα περισσότεροι έχουν και σπίτια και οικογένειες που έχουν εγκαταλείψει για διάφορους λόγους.
Όπως όλα τα πράγματα, και αυτό είναι ένα σύνθετο φαινόμενο που προκειμένου να περιγραφεί και να ερμηνευθεί χρειάζονται διάφορες πληροφορίες όχι πάντοτε άμεσα/εύκολα προσβάσιμες.
4 comments:
επαιτες ή ζητιανους συναντα κανεις στο μετρο του τοκυο;
το ερωτημα μαλλον ειναι ρητορικο αλλα σε περιπτωση που υπηρχαν ποια θα ηταν η αντιδραση των αρχων αλλα και των επιβατων;
ευχαριστω!!!
Όχι δε συναντά, ούτε στα τρένα, ούτε στον δρόμο, ούτε πουθενά αλλού, συνεπώς δεν ξέρω ποια θα ήταν η αντίδραση. Γενικά μιλώντας πάντως, η αντίδραση των Ιαπώνων σε οτιδήποτε ξεφεύγει από το κανονικό (όπου "κανονικό" είναι το συνηθισμένο, το καθιερωμένο κ.λπ.) είναι η πλήρης αγνόηση.
Η μοναδική φορά που πετύχαμε ζητιάνο ήταν στη βόρεια άκρη του (κακόφημου, αλλά εκεί όλα είναι σχετικά) Kabukicho όπου περπατούσαμε βράδυ (και πιθανότατα μας ζήτησε λεφτά επειδή ήμασταν τουρίστες, δεν καθόταν κάπου, απλά περνούσε κ μας άπλωσε το χέρι). Θυμάμαι πόσο μεγάλη εντύπωση μου είχε κάνει που σε αντίθεση με άλλες μεγαλουπόλεις στο Τόκιο έβρισκες ελάχιστους άστεγους, ζητιάνους και σχεδόν αποκλειστικά σε Ueno και San'ya (η οποία τώρα "ανεβαίνει" σαν περιοχή, είχε κι εδώ μερικές φωτογραφίες από εκεί). Στην ανάλογη (αρκετά μεγαλύτερης έκτασης) περιοχή με άστεγους της Οσάκα, το Kamagisaki, μας είχε κάνει μεγάλη εντύπωση που ενώ οι περισσότεροι ζουν μαζεύοντας ανακυκλώσιμα υλικά, σχεδόν όλα τα ποδήλατα που ήταν παρκαρισμένα στην περιοχή αυτή ήταν χωρίς κλειδαριές.
Μου έχει τύχει κι εμένα μια φορά στο Σίνμπασι -μεθυσμένος που ήθελε μερικά ψιλά για μια μπίρα ακόμα- όμως παραμένει πολύ σπάνιο θέαμα. Οι άστεγοι όχι και τόσο: και εδώ στην Ασακούσα, και στο Ουένο και σχεδόν όπου υπάρχουν σκεπαστά σότεν-γκάι (συνεπώς και στη Σάνγια) εμφανίζονται από τις 22:00-22:30 και μετά και στήνουν τα χαρτονένια καταλύματα τους. Οι περισσότεροι μαζεύονται στο Σιντζούκου, στον υπόγειο διάδρομο που ξεκινάει από τη δυτική πλευρά του σταθμού της JR/Odakyu και πηγαίνει προς την περιοχή των ουρανοξυστών: δεν τους μέτρησα όταν έμενα εκεί αλλά δε θα παραξενευόμουν αν μάθαινα ότι μαζεύονται περισσότερα απο 200-300 άτομα και, ίσως, όταν ο καιρός είναι πολύ άσχημος, ακόμα περισσότερα.
Αναλογικά η Σάνγια δεν είναι τόσο κακή περιοχή -ούτε και ποτέ ήταν από ό,τι έχω καταλάβει. Απλώς επειδή οι Τόκιο-ίτες είχαν ακούσει ότι όλες οι μεγαλουπόλεις έχουν σλαμ, έχρισαν τη Σάνγια "σλαμ" (ακόμα την αποκαλούν έτσι μερικοί) αν και στην πραγματικότητα το Τόκιο δεν έχει σλαμ - στην Οσάκα δεν έχω πάει οπότε δεν έχω άποψη. Ότι τα ποδήλατα είναι χωρίς κλειδαριές δεν είναι περίεργο: παντού έτσι είναι· επιπλέον, στην Ιαπωνία, οι κοινότητες των αστέγων δεν έχουν περισσότερη εγκληματικότητα από την ευρύτερη κοινωνία (δηλαδή ούτως ή άλλως μικρή) και αυτό εξηγείται και από το ότι είναι Ιάπωνες και από το ότι, αντίθετα με ό,τι συμβαίνει συνήθως στη Δύση, οι άστεγοι εδώ γίνονται άστεγοι για διαφορετικές αιτίες και ακολουθούν μοντέλα ζωής αρκετά ασυνήθιστα με αυτά των αστέγων στο εξωτερικό -πολλοί, ας πούμε έχουν δουλειές και ακόμα περισσότεροι έχουν και σπίτια και οικογένειες που έχουν εγκαταλείψει για διάφορους λόγους.
Όπως όλα τα πράγματα, και αυτό είναι ένα σύνθετο φαινόμενο που προκειμένου να περιγραφεί και να ερμηνευθεί χρειάζονται διάφορες πληροφορίες όχι πάντοτε άμεσα/εύκολα προσβάσιμες.
Post a Comment