Από την πρώτη φορά που ήρθα στην Ακιχαμπάρα, το συγκεκριμένο κτίριο μου είχε κάνει εντύπωση: έμοιαζε να είναι αφιερωμένο στο κρέας και συνδυάζοντας την οξυδέρκεια που με διακρίνει με τη γνώση των ιαπωνικών κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μάλλον ανήκε σε μια εταιρεία που σχετίζεται με το κρέας.
Το συμπέρασμα επιβεβαιώνεται όταν φτάσει κανείς στην είσοδο και δει ότι και οι δέκα όροφοι του κτιρίου είναι σχετικοί με το κρέας. Η εταιρεία παρεμπιπτόντως λέγεται "Νίκου νο Μανσέι" (肉の万世) -η ονομασία προέρχεται από τη γειτονική γέφυρα πάνω στον ποταμό Κάντα- και είναι εκεί από το 1949.
Δίπλα στην κεντρική είσοδο, υπάρχει μια πλάγια που οδηγεί σε ένα εστιατόριο που σερβίρει ράμεν -με έμφαση στο κρέας.
Προφανώς η "Νίκου νο Μανσέι" δε θέλει να προκαλεί παρεξηγήσεις: στην πλευρά που οδηγεί στην είσοδο του εστιατορίου, υπάρχει ένα τεράστιο πιάτο ράμεν -με ξυλάκια που ανεβοκατεβαίνουν.
Μπήκαμε για λίγο και στην είσοδο του κτιρίου -επάνω ένας σιντοϊστικός βωμός (καμιντάνα/神棚) αφιερωμένος στους προστάτες θεούς της Κάντα, Νταϊκοκουτέν (大黒天) και Έμπισου (恵比寿) και κάτω και στη μέση μια τηλεόραση που δείχνει, γκχ, γκχ, κρέας.
Μια πολύ καλή ιδέα: έξω από εστιατόριο με τα ράμεν, ένας πάγκος με σκαμπό για όσους θέλουν να τσιμπήσουν κάποιο από τα προϊόντα των διαφόρων καταστημάτων του κτιρίου της "Νίκου νο Μανσέι" στο πόδι -ή να καπνίσουν ένα τσιγάρο πίνοντας κάτι από τον αυτόματο πωλητή. Δίπλα στον αυτόματο πωλητή μια βιτρίνα με τα πιάτα του ραμενάδικου -το είπα ότι βασικά τα ράμεν έχουν μπόλικο κρέας;
Το πιο διάσημο προϊόν της "Νίκου νο Μανσέι" είναι τα "κάτσου-σάντο" (かつサンド) ή σάντουιτς με κοτολέτα -εδώ η συσκευασία (προσοχή στο σακουλάκι με τα γελαστά μοσχάρια και γουρούνια).
Και εδώ το ίδιο το σάντουιτς, κομμένο προσεκτικά σε έξι μεγαλούτσικες μπουκιές. Μια δοκιμή σου εξηγεί γιατί επιμένουν στο μοτίβο του κρέατος: δεν είχα ιδέα ότι το χοιρινό μπορεί να είναι τόσο τρυφερό.
(Για τις ίδιες φωτογραφίες σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).
0 comments:
Post a Comment