The small packs taped on the wrap over this take-out sushi have the necessary wasabi –the order was for five people so there are five packs of wasabi. And they have been taped between two sheets of wrap because they must be with the sushi but not touching it.
Τα μικρά σακουλάκια που είναι κολλημένα στο σελοφάν πάνω από το σούσι-ντελίβερι έχουν το ουασάμπι που χρειάζεται –η παραγγελία ήταν για πέντε άτομα οπότε υπάρχουν πέντε φακελάκια. Και είναι κολλημένα μεταξύ δύο φύλων σελοφάν γιατί πρέπει να είναι μαζί με το σούσι μεν αλλά να μην το ακουμπάνε, δε.
Our loot after a day of education and preparation for the case of a large-scale natural disaster at the Taito Ward culture center: masks, a whistle, a back-pack which doubles as a portable water tank, long shelf life foods and stickers with energency numbers and important messages. All presented in the familiar Japanese style (lots of colors, cute animals etc.)
Η λεία μας μετά από μια μέρα ενημέρωσης και προετοιμασίας για την περίπτωση μεγάλης φυσικής καταστροφής στο πνευματικό κέντρο του δήμου του Τάιτο: μάσκες, σφυρίχτρα, σακίδιο-τεπόζιτο νερού, τροφή με μεγάλη διάρκεια ζωής και αυτοκόλλητα με τηλέφωνα ανάγκης και σημαντικά μηνύματα. 'Ολα με τη γνωστή σύγχρονη ιαπωνική αισθητική (χρωματάκια, χαριτωμένα ζωάκια κ.λπ.)
Most Japanese when they hear the word “takuan” (沢庵) think of a particular pickle made of the big daikon radish; very few know that the pickle’s name comes from its inventor, Zen Buddhism priest Takuan Soho (沢庵 宗彭, 1573-1645), spiritual teacher to some of the most famous swordsmen of the early Edo period. Pictured is his grave in the Tokaiji Temple in Tokyo’s Shinagawa.
Οι περισσότεροι Ιάπωνες, στο άκουσμα της λέξης «τακουάν» (沢庵) σκέφτονται ένα πολύ συγκεκριμένο τουρσί που φτιάχνεται από το μεγάλο ραπάνι ντάικον∙ πολύ λίγοι είναι εκείνοι που ξέρουν ότι το τουρσί έχει πάρει την ονομασία του από τον δημιουργό του, τον ιερέα του βουδισμού Ζεν Τακουάν Σόχο (沢庵 宗彭, 1573-1645), πνευματικό δάσκαλο μερικών από τους πιο διάσημους ξιφομάχους των αρχών της περιόδου Έντο. Στη φωτογραφία είναι ο τάφος του στο ναό Τοκάιτζι στη Σιναγκάουα του Τόκιο.
As I’ve written before, Nakano is considered one of Tokyo’s hip areas. But some things (like the tiny alleys with the countless restaurants and taverns) never change.
Όπως έχω γράψει και παλιότερα, το Νακάνο θεωρείται από τις πιο χιπ περιοχές του Τόκιο. Όμως μερικά πράγματα –όπως τα στενάκια με τα άπειρα εστιατόρια και ταβέρνες- δεν αλλάζουν όπου και αν βρίσκεσαι.
I hadn’t thought of it before but apparently inventors too need a place to sell their inventions (the mannequin in the picture is bowing to passersby –no doubt an example of the shop-owner’s, ahem, inventiveness.)
Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ όμως προφανώς και οι εφευρέτες κάπου θα πρέπει να πουλάνε τις εφευρέσεις τους (η κούκλα στη φωτογραφία υποκλίνεται στους περαστικούς –δείγμα της, γκχ, γκχ, εφευρετικότητας του ιδιοκτήτη.
Truth be told, you don’t see very often graffiti in Tokyo –not to the extent you’d expect in a metropolis this size, at any rate. But this one, in a game center in Sumida Ward, across the river from Asakusa is quite impressive.
Η αλήθεια είναι ότι δε βλέπει κανείς τόσο συχνά γκράφιτι στο Τόκιο –όχι όσο θα περίμενε κανείς για μια μητρόπολη αυτού του μεγέθους, εν πάση περιπτώσει. Όμως αυτό εδώ σε ένα μαγαζί με ηλεκτρονικά παιχνίδια στο Δήμο του Σουμίντα, στην άλλη μεριά του ποταμιού, απέναντι από την Ασακούσα, είναι αρκούντως εντυπωσιακό.
Bypassing the improvised poster advertising the onward march of some donuts (another way of saying they’ll soon start serving donuts –this is a convenience store), the booth behind it is a drop-off/pick-up spot for laundry: you leave your clothes there and twelve hours later you go and get them back clean.
Παρακάμπτοντας την αυτοσχέδια αφίσα που διαφημίζει την προέλαση κάποιων ντόνατς (μ’ άλλα λόγια, ότι οσονούπω θα αρχίσουν να σερβίρουν και ντόνατς –πρόκειται για μίνι-μάρκετ), ο θάλαμος από πίσω είναι σημείο παράδοσης/παραλαβής για άπλυτα ρούχα: τα αφήνεις εκεί και μετά από δώδεκα ώρες πας και τα παίρνεις πλυμένα.