While the crowds were crowding in Asakusa, we got to spent a more intimate matsuri in nearby Yoshiwara (吉原), once the most famous red-light district in the world. Accompanied by a dancing fox…
Και ενώ το πλήθος, πλήθαινε στην Ασακούσα, εμείς είχαμε την ευκαιρία να περάσουμε ένα πιο οικογενειακό ματσούρι στη γειτονική Γιοσιουάρα (吉原), κάποτε την πιο διάσημη περιοχή με κόκκινα φανάρια του κόσμου. Με παρέα μια αλεπού που χόρευε…
Also, this year I had the opportunity to take a better picture of the colorful crowd of the Nishi Asa San Kita (西浅三北) neighborhood while they were posing in front of their huge O-Mikoshi. Presumably for PR reasons…
Επίσης φέτος είχα μια καλύτερη ευκαιρία να φωτογραφίσω καλύτερα το χρωματιστό πλήθος της γειτονιάς Νίσι Άσα Σαν Κίτα (西浅三北) όταν ποζάριζε για το κοινό μπροστά από το τεράστιο Ο-μικόσι της. Για λόγους δημοσίων σχέσεων, υποθέτω…
I wrote a lot about Sanja Matsuri, the big festival in Tokyo’s Asakusa last year so this year I’ll just add a few leftovers. For example, a rare chance to see all three big O-mikoshi portable shrines of the Asakusa Jinja (浅草神社), the shrine celebrating the matsuri without the accompanying crowds and take a picture with them. In the night, of course.
Για το Σάντα Ματσούρι, το μεγάλο πανηγύρι της Ασακούσα του Τόκιο έγραψα αναλυτικά πέρσι, οπότε φέτος αρκούμαι σε μερικά παραλειπόμενα. Όπως ας πούμε σε μια σπάνια ευκαιρία να δει κανείς τα τρία μεγάλα φορητά τεμένη Ο-μικόσι του ναού που γιορτάζει, του Ασακούσα Τζίντζα (浅草神社) χωρίς τα πλήθη που συνήθως τα συνοδεύουν και να φωτογραφηθεί μαζί τους. Βράδυ, φυσικά.
The Kanda Matsuri may pass through Akihabara but that doesn’t mean the area’s life stops: the maids from the “meido-kisa” (メイド喫茶) the unique cafés of the area were fishing for customers as usual.
Μπορεί το Κάντα Ματσούρι να περνάει και από την Ακιχαμπάρα όμως αυτό δε σημαίνει ότι η ζωή της περιοχής σταματάει: οι υπηρέτριες από τα «μέιντο-κίσα» (メイド喫茶) τα ιδιαίτερα καφέ της περιοχής ψάρευαν πελάτες όπως συνήθως.
Until the time of the Great Earthquake of 1923 the main characteristic of the Kanda Matsuri were the dashi (山車) floats, featuring images from mythology, Noh theater or folk traditions. The floats have, for the most part, vanished but the particular one in the Kanda Myojin grounds still exists so people can get a taste of how things used to be –the figure is a deity from the Noh play “Kamo” (加茂).
Μέχρι και την εποχή του Μεγάλου Σεισμού του 1923, το χαρακτηριστικό του Κάντα Ματσούρι ήταν τα άρματα ντάσι (山車), διακοσμημένα με διάφορες φιγούρες από τη μυθολογία, το θέατρο Νο ή τις λαϊκές παραδόσεις. Τα άρματα αυτά έχουν εν πολλοίς εκλείψει αλλά το συγκεκριμένο στον περίβολο του Κάντα Μιότζιν παραμένει ώστε ο κόσμος να μπορεί να πάρει μια ιδέα πώς ήταν τα πράγματα παλιά –η φιγούρα είναι μια θεότητα από το έργο του Νο, «Κάμο» (加茂).
One of the areas celebrating the Kanda Matsuri is Jimbocho (神保町), the area hosting more antique bookstores than any other in Tokyo; a virtual Eldorado (mostly) for Japanese readers but also for anyone interested in the ukiyoe (浮世絵) woodblock prints. And although entrepreneurship is an important part of the “spirit of Edo”, equally important is knowing when to close shop to honor the patron saints of the area.
Μια από τις περιοχές που γιορτάζουν το Κάντα Ματσούρι είναι το Τζιμπότσο (神保町) η περιοχή που φιλοξενεί τα περισσότερα παλαιοβιβλιοπωλεία του Τόκιο –ένα πραγματικό Ελντοράντο (κυρίως) για όσους ξέρουν ιαπωνικά αλλά και για όσους ενδιαφέρονται για τις ξυλοτυπίες ουκιγιόε (浮世絵). Και παρότι η επιχειρηματικότητα είναι σημαντικό κομμάτι του «πνεύματος του Έντο», εξίσου σημαντικό κομμάτι είναι να ξέρεις πότε να κλείνεις το μαγαζί σου για να τιμήσεις τους προστάτες της περιοχής.
Escorting two of the three main deities of Kanda Myojin, the gods of good fortune Ebisu (恵比寿) and Daikokuten (大黒天) is certainly important; not more important than Yoko’s text message, though.
Το να συνοδεύεις τις δυο από τις τρεις κεντρικές θεότητες του Κάντα Μιότζιν, τους θεούς της καλής τύχης Έμπισου (恵比寿) και Νταϊκοκουτέν (大黒天) είναι βεβαίως σημαντικό αλλά όχι σημαντικότερο από το SMS από τη Γιόκο.
Even deities need police escort; if only to make way for them. From the big festival called Kanda Matsuri (神田祭) in the Chiyoda ward of Tokyo that returned this year after a four-year absence; it is normally held biennially, on odd numbered years but in 2011 it coincided with the great Tohoku earthquake and it was cancelled. The matsuri is organized by the Shinto Shrine Kanda Myojin (神田明神) very close to Akihabara and even for the standards of a city with hundreds of festivals and fairs, it is considered a very big deal.
Ακόμα και οι θεότητες χρειάζονται αστυνομική συνοδεία –τουλάχιστον για να τους ανοίγει το δρόμο. Από το μεγάλο πανηγύρι Κάντα Ματσούρι (神田祭り) στο δήμο Τσιγιόντα του Τόκιο που επέστρεψε φέτος μετά από απουσία τεσσάρων ετών∙ κανονικά γίνεται κάθε δύο χρόνια, τις μονές χρονιές όμως το 2011 συνέπεσε με το μεγάλο σεισμό του Τοχόκου και αναβλήθηκε. Το ματσούρι οργανώνεται από το σιντοϊστικό τέμενος Κάντα Μιότζιν (神田明神) πολύ κοντά στην Ακιχαμπάρα και ακόμα και για τα δεδομένα μιας πόλης με εκατοντάδες γιορτές, θεωρείται πολύ μεγάλη υπόθεση.
It is a Japanese holiday so rice must be involved, right? (OK, there isn’t a rule or anything but it happens quite often) For Children’s Day, there is “chimaki” (ちまき/粽) that is, rice like that used for mochi pastries mixed with various other ingredients (meat, chicken, beans etc.) and wrapped in bamboo leaves.
Και επειδή ιαπωνική γιορτή σημαίνει ότι κάπου θα μπλέκεται και το ρύζι (ΟΚ, όχι απόλυτα αλλά αρκετά συχνά), για την Ημέρα των Παιδιών υπάρχει το «τσιμάκι» (ちまき/粽) δηλαδή ρύζι από αυτό που χρησιμοποιείται και για τα γλυκά μότσι ανακατεμένο με διάφορα άλλα υλικά (κρέας, κοτόπουλο, φασόλια κ.α.) και τυλιγμένο σε φύλλα μπαμπού.
Children’s Day isn’t just about koinobori –it is also about samurai helmets (the ones called “kabuto”/兜) Of course for super-market employees real helmets would be a little too much so they settle for a more semiologic approach through origami.