Όπως έχω γράψει και άλλοτε, ακόμα και αν δεν ψάξει κανείς πολύ, μπορεί να βρει στα ιαπωνικά σούπερ-μάρκετ πολύ καλές προσφορές. Εδώ ας πούμε, είχαμε γαρίδες με καυτερή σάλτσα, κοτόπουλο πανέ, μία μικρή πίτσα τεσσάρων κομματιών, δύο χοτ-ντογκ και τρία ονίγιρι με συνολικό κόστος 840 γεν, ήτοι 6,50 ευρώ. Ο λόγος; Τα ονίγιρι είχαν έκπτωση 20% και τα υπόλοιπα 50% γιατί ήταν βράδυ και το σούπερ-μάρκετ ήθελε να ξεφορτωθεί το στόκ του.
(Για την ίδια φωτογραφία σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).
2 comments:
Ο μεγαλύτερος μύθος -που ακόμα κρατάει καλά- είναι οτι δεν υπάρχουν φθηνές τιμές στην Ιαπωνία. Μία αμερικανή συγγραφέας θυμάμαι περιέγραφε τον τρόμο των Ιαπώνων που πήγαιναν διακοπές στη ΝΥ και διαπίστωναν οτι για να ζήσεις εκεί πέρα έπρεπε να έχεις πάρα πολύ καλό μισθό, σε αντίθεση με το Τόκιο που υπήρχαν πάρα πολλές εναλλακτικές παράλληλα με τα exclusive ακριβά που βρίσκει κανείς σε πρωτεύουσα χώρας. Και τα konbini που πολλοί σνομπάρουν εδώ έχουν ωραιότατα προϊόντα σε αχτύπητες τιμές.
Πέρα από την τάση των ανθρώπων να μην αναθεωρούν μια πληροφορία που είχαν κάποτε (και κάποτε η Ιαπωνία ήταν ακριβή, τουλάχιστον για τους Έλληνες της εποχής της δραχμής), νομίζω ότι έχει να κάνει με το εξής: ακόμα και σήμερα, κυρίως εξαιτίας του εξωτισμού που ενισχύεται από το πρόβλημα της γλώσσας, πολλοί άνθρωποι έρχονται στην Ιαπωνία με οργανωμένα ταξίδια οπότε πληρώνουν παραπάνω χρήματα για πράγματα που αν κινούνταν μόνοι τους θα έβρισκαν πολύ φτηνότερα· προέκταση αυτού είναι το γεγονός ότι πολλές από τις χαμηλότερες τιμές βρίσκονται σε καταστήματα που δεν έχουν υποδομή για μη-Ιάπωνες πελάτες.
Για την ιστορία, για τα κονμπίνι δε συμφωνώ: πιστεύω ότι συμβάλλουν και αυτά στη μυθολογία επειδή, γενικά μιλώντας, είναι περίπου 10% ακριβότερα από τα σούπερ-μάρκετ. Ο περισσότερος κόσμος που ξέρω (συν ό,τι μπορώ να καταλάβω από τον κόσμο που μπαινοβγαίνει σ' αυτά) τα χρησιμοποιεί για συγκεκριμένα ψώνια και, κυρίως, υπό συγκεκριμένες συνθήκες. Σίγουρα πάντως όχι συστηματικά για ψώνια καθώς αυτό που δε θα φανεί στον προϋπολογισμό ενός τουριστικού ταξιδιού μιας εβδομάδας, θα φανεί σίγουρα στον μηνιαίο προϋπολογισμό ενός σπιτιού.
Τέλος, ο κόσμος ξεχνάει ότι και σ' αυτό το θέμα η Ιαπωνία είναι φτιαγμένη για τους Ιάπωνες, πράγμα που σημαίνει ότι οι τελευταίοι έχουν πρόσβαση σε ευκολίες που ο μη-Ιάπωνας (εννοώ ο τουρίστας) δεν έχει ή αν έχει, δεν ξέρει ότι έχει. Εννοώ πράγματα οπως τα πάσης φύσεως εκπτωτικά κουπόνια, οι κάρτες με τους πόντους, οι καμπάνιες για τους πελάτες που επιστρέφουν ή που είναι πελάτες μιας άλλης επιχείρησης από τον ίδιο ή από συνεργαζόμενο όμιλο κ.λπ.
Ένα καλό παράδειγμα είναι αυτό που κάνει η αλυσίδα Τέντον Τένγια (Tendon Tenya/天丼てんや
για την οποία νομίζω ότι έχω γράψει παλιότερα) που είναι η πιο γνωστή αλυσίδα τέντον και, παρεμπιπτόντως, με έδρα την Ασακούσα. Αυτοί λοιπόν, στις 18 κάθε μήνα γιορτάζουν το "Τένγια νο Χι" ("ημέρα της Τένγια") διότι το "τεν" σημαίνει και "10" και το "για" σημαίνει και "8" και εκείνη την ημέρα, το βασικό τους τέντον που κανονικά κοστίζει 500 γεν, κοστίζει 390 διότι το "3" διαβάζεται και "σαν" και το "9" διαβάζεται και "κιου" άρα όλο μαζί διαβάζεται "σάνκιου" και στα αυτιά των Ιαπώνων αυτό ηχεί σαν "θενκ γιου". (Ουδέν σχόλιον.)
Όπως και να 'χει, αν πας σε οποιοδήποτε κατάστημα του Τένγια εκείνη την ημέρα, μπορείς να φας ένα τέντον των 500 γεν για 390 (το οποίο είναι σετ, δηλαδή μαζί με μίσο-σίρου) και όταν θα φύγεις, να πάρεις και ένα εκπτωτικό κουπόνι των 100 γεν για μια άλλη μέρα (αρκεί η ημέρα αυτή να μην είναι πάλι "Τένγια νο Χι" για προφανείς λόγους). Έτσι, με κόστος 790 γεν, έχεις φάει δύο γεύματα εξόχως χορταστικά -ΟΚ, για την ακρίβεια έχεις φάει δύο φορές το ίδιο γεύμα όμως αυτό δεν είναι πρόβλημα αν σου αρέσει το τέμπουρα και στους περισσότερους αρέσει. Το θέμα είναι ότι αν είσαι τουρίστας, το παραπάνω μάλλον θα σου περάσει απαρατήτητο ακόμα και αν βρίσκεσαι εδώ στις 18 κάποιου μήνα. Και τέτοια πράγματα υπάρχουν άφθονα...
Post a Comment