Μου είχε κινήσει το ενδιαφέρον από την πρώτη φορά που ήρθα στην Ιαπωνία, πρώτον επειδή δεν ταιριάζει πολύ με την περιοχή (βρίσκετα στην ανατολική Γκίνζα, διαγώνια απέναντι από το Καμπούκι-ζα, το θέατρο του Καμπούκι και όλα τα κτίρια γύρω του είναι υπερβολικά μοντέρνα) και επειδή ειδικεύεται στο μόνο αντικείμενο που με ενδιαφέρει αρκετά ώστε να το θεωρώ αντικείμενο συλλογής: τα παραδοσιακά πετσετάκια που λέγονται "τενουγκούι" (手ぬぐい/手拭い) για τα οποία μάλιστα είχα γράψει και κάτι στο Greecejapan πριν από τρία χρόνια. Το όνομά του είναι "Οόνογια" (大野屋).
Μια από τις βιτρίνες με μια μεγάλη ποικιλία τενουγκούι με θυρεούς ηθοποιών του Καμπούκι -αναμενόμενο δεδομένης της γειτονιάς.
Για να μη χρειάζεται οι πελάτες να ξεδιπλώνουν τα τενουγκούι για να δουν το σχέδιό τους, υπάρχει βεβαίως ένας πλήρης κατάλογος.
Ακόμα περισσότερα τενουγκούι.
Ο Σουκερόκου από το ομότιτλο έργο του Καμπούκι και δίπλα η καμιντάνα, πανταχού παρούσα στα παλιά μαγαζιά -με έτος ίδρυσης τον πρώτο χρόνο της περιόδου Μέιτζι (1868) το "Οόνογια" είναι πράγματι αρκετά παλιό.
Κι άλλα κορνιζαρισμένα τενουγκούι -το Φούτζι και κάποια πολύ γνωστά ούκιγιο-ε.
Το ταμείο του "Οόνογια" -στον τοίχο τόπια ύφασμα για παραγγελίες. Παρεμπιπτόντως, το μαγαζί ξεκίνησε με ειδικότητα στα τάμπι, τις ειδικές κάλτσες που φοριούνται με τα κιμονό, όμως σήμερα τα τενουγκούι είναι το 90% του εμπορεύματός του.
Και όπως σε όλα τα ιαπωνικά μαγαζιά, ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο πακετάρισμα.
Βεβαίως είναι θέμα γούστου όμως πιστεύω ότι η αναζήτηση τέτοιων (συνήθως μικρών) μαγαζιών είναι από τα καλύτερα πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς στο Τόκιο. Πέρα από το διασκεδαστικό του πράγματος, είναι ένας εξαιρετικός τρόπος να μάθει την ιστορία και την κουλτούρα όχι μόνο κάθε περιοχής αλλά και ολόκληρης της χώρας.
(Για τις ίδιες φωτογραφίες σε μεγαλύτερο μέγεθος και σε μαυρόασπρη εκδοχή, δείτε το σετ «Japan Arekore» στο Flickr).
2 comments:
Επιτέλους έμαθα πως τα λένε αυτά, με κατέστρεψες, θα γεμίσω δυο βαλίτσες όταν ξαναέρθω. Τα πετύχαινα και σε μαγαζιά με προϊόντα μοντέρνων pop culture franchises όπου είχαν και προσαρμογές πχ ηρώων από tv σειρές όπως θα ήταν αν υπήρχαν 400 χρόνια πιο παλιά κι απεικονίζονταν σε τέτοια πετσετάκια.
Άλλο ένα must στο (ήδη παραφορτωμένο) tokyo must-see google map
Καταλαβαίνω απολύτως το συναίσθημα: όπως έγραψα και παραπάνω, είναι ίσως το μόνο πράγμα που κι εγώ αντιμετωπίζω σαν συλλεκτικό αντικείμενο, έχω καμιά 200αριά και εξακολουθώ να τα μαζεύω. Το εν λόγω μαγαζάκι δεν είναι το μόνο, παρεμπιπτόντως: μόνο εδώ στην Ασακούσα υπάρχουν άλλα τέσσερα που ειδικεύονται στα τενουγκούι, άλλο ένα που πουλάει και άλλα πράγματα άλλα έχει μια τεράστια συλλογή απο τενουγκούι και βεβαίως άλλα τενουγκούι μπορεί κανείς να βρει σε πολλά από τα σουβενιράδικα -και όχι μόνο σ' αυτά.
Όσο για το άλλο, η διαφημιστική χρήση διαφόρων αντικειμένων (μεταξύ των οποίων και τα τενουγκούι) είναι μια παράδοση στην Ιαπωνία η οποία πηγαίνει -τουλάχιστον- ως την περίοδο Έντο. Παρά την έλλειψη εκτενούς επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο, ο αστικός πολιτισμός που αναπτύχθηκε στη χώρα από την επικράτηση της δυναστείας Τοκουγκάουα και μετά (πρακτικά δηλαδή από την αρχή του 17ου αιώνα) έχει πολλές ομοιότητες με τον καταναλωτικό καπιταλισμό που είδαμε και βλέπουμε στη Δύση πολύ αργότερα. Τα ούκιγιο-ε, τα στενόμακρα καρτελάκια κιφούντα, τα σχέδια στα υφάσματα (και αυτά που φοριούνταν και αυτά που χρησιμοποιούνταν σαν αξεσουάρ όπως τα τενουγκούι ή οι βεντάλιες), τα μικρό-γλυπτά νέτσουκε ακόμα και οι εκδόσεις (βιβλία, περιοδικά) χρησιμοποιούνταν σε μεγάλο βαθμό για διαφημιστικούς/προωθητικούς λόγους· είναι και αυτός, υποθέτω, ένας λόγος που οι Ιάπωνες δε διαχωρίζουν αυστηρά τις έννοιες "art" και "craft"...
Post a Comment