(4) ３月１２-１３日 帰宅困難者と買占め

東京直下型の地震が起きたら、交通網の分断により自宅に帰ることが出来なくなる帰宅困難者は650万人に昇ると予想されていました。今回の震源は三陸沖だったため、ここまでの数ではなかったとは思いますが、土曜日の朝、東京を離れる電車の中は仕事帰りの人で一杯でした。スーツ姿にヘルメットをかぶった人、前日、買った非常食を入れたコンビニ袋を手にした人、でも表情には家に帰れると言う安堵感がありました。

大地震の直後の土曜日には私も自分の家に帰れた安心感と復興への期待を感じていました。
日曜日も電車は正常に動いていませんでしたが、良い天気で、私もデパートへ出かける気分になりました。デパートは通常営業し、買い物客の様子もいつもの日曜日と変わりありませんでした。
大震災の後だと感じたのは、エレベーターに乗るとき、途中で地震があって止まらないだろうか、と少し不安になったことぐらいでしょうか。

用事が終わろうとする頃、店内放送がありました。「ただいま、地震がありました。当店の建物は安全です。」地震には気づきませんでしたが、かえってまだ非常時だ、と不安になり、非常口を確認しながら、家へと向かいました。

道路はいつもより空いていたのですが、ガソリンスタンドにだけ車の列が出来ていました。その時は理由が良くわかりませんでした。
帰宅後、友人と近くのスーパーに行ったとき、初めて理由が分かりました。
スーパーからはパンと水、牛乳、インスタントラーメン、お米といったものが消えていたのです。普段、日本のスーパーで空っぽの棚を見ることはほとんどありません。買占めが起きていたのです。

土曜日から電力不足は報道されていましたが、日曜日、東京電力が計画停電を実施することを発表しました。私は電車網のことは心配でしたが、ガソリンや食品の心配はしていませんでした。でも地震や停電という非常事態に食料やガソリンを確保しておきたがる人がたくさんいたのです。こういう消費行動は理解できますが、私はするつもりはありませんでした。

しかし、空っぽの棚とレジに並ぶ品物でいっぱいのカートを見ると自分も何か買っておかなくてはいけない気持ちになってきます。この心理が買占めを呼ぶのでしょう。

レジやガソリンスタンドに並ぶ人々を見ていると、物不足を経験した世代、小さな子供のいる家族に切迫感が強いことはよくわかります。
しかし、私のように「パンがないのよ」と言う言葉に惑わされて、パンを見たら要らなくても買ってしまうケースも多いのです。
いつもは昼ごはんを外で食べるサラリーマンも早朝からパン屋さんでランチを買います。そうすると、お昼休み、コンビニにもパン屋さんに行くとパンやカップ麺がないと言う状況が出来るわけです。
地震の影響が全くなかった関西でも直後から買占めが始まったと友達から聞きました。

地震直後、在庫は充分あったはずです。でも、人々の消費行動が変わってしまい、部分的に物不足が起きてしまう。そのうちに、被災による生産活動の遅れ、減少、そして流通の乱れが起こり、本当に必要な人に必要なものが届かない状態になってしまいました。

商店には被災地への供給のため、品薄になっています、との張り紙があります。
石油連盟は、不要不急の給油を控えることが、被災者の支援になると新聞広告を出しました。
人々も、パンもお米も次の日でも買えることがわかり、買占め行動はおさまってきました。

日本人は安全と安心はただで手に入るものだと考えていました。世界全体で見たときには、公共サービスや社会システムの機能に大きな信頼を持っている国民だと言えるでしょう。
しかし、阪神淡路大地震、9.11、また社会保険システムの問題を経験し、自己責任と言う意識が芽生えつつあります。

もちろん、自分の安心と安全は自分で守るという意識は大切です。
一方で従来の日本の社会システムは近隣の人同士の助け合いの精神から生まれたものです。

今、それをもう一度、活かす時が来ているのではないでしょうか。

とおやまあつこ

(4) March 12-13: Stranded commuters returning –and buying-up

By my estimate, in the case of an earthquake happening directly beneath Tokyo, the disruption of traffic would result to 6, 5 million people not being able to return to their homes. Since this time the earthquake’s epicenter was in the sea outside Sanriku, I believe the number wasn’t that big. On Saturday morning, the trains leaving Tokyo were marginally full of people coming back from the workplaces where they had been stranded last night. People in suits wearing helmets and carrying bags filled with emergency provisions they had bought the day before from supermarkets and convenient stores, were returning home with a sense of relief on their faces. I knew their feelings; that was how I too was feeling that Saturday, the day after the big earthquake. I returned home with a feeling of security and the hope that things will start getting better.

Since on Sunday the trains hadn’t yet returned to their normal operation, and since the weather was good, I felt like a visit to the local department store. It’s a big store and everything (store and customers) was business as usual; what you’d normally expect on any Sunday. Since the memory of the big earthquake was still fresh though, when I took the elevator I had a worrying feeling that an aftershock might hit and that the elevator’s mechanism might not stop the cabin as it was supposed to. While I was doing my chores, I heard from the shop’s PA system “Right now, there was an earthquake. This building is safe so please, don’t be alarmed”. I hadn’t noticed this earthquake but the day was not a normal day so I did get a little worried; I confirmed I knew where the shop’s emergency exits were and I headed for home.

While returning home, I noticed that although the expressway had less traffic than usual, the gas stations had long queues of cars waiting to fill up. At that time, I couldn’t quite understand why; it was only later, when I went with a friend from the neighborhood to the local supermarket that it made sense. Things like bread, water, milk, instant ramen noodles and rice had disappeared from the supermarket’s shelves, a very rare occurrence in Japan, where supermarkets almost never run out of stock. People were buying-up.

From Saturday there had been shortages in electric power so the Tokyo Electric Power Company announced on Sunday that they will start enforcing planned rolling blackouts. Personally, my concern was for the operation of the train network; I wasn’t worrying much about gasoline and provisions. Apparently though, most people weren’t sharing my view; the earthquake and the possibility of power outages combined with shortages in provisions and gasoline, created for many people the urge to buy-up and stock anything they could find. I could understand how they felt and I had no intention to do the same. Still, the sight of the empty shelves and the long queues at the supermarket’s cash registries with carts filled to the brim, made me feel the urge to go and pick up a few more things. This is what is called “hoarding”, isn’t it?

These long queues in the supermarket and the gas stations, made me understand how the post-war generation who lived through an era of great shortages or how the families with small children might feel, how strong their sense of urgency must be. Up until now, the phrase “there is no bread” didn’t mean much to me; many times I had bought bread even if I didn’t really need it. Most company employees in Japan buy their lunch from some bakery or some convenient store during their lunch break –some even buy their breakfast from these stores. Seeing these store shelves empty of things like bread and instant ramen noodles made me realize the meaning of the word “shortage” and the severity of the situation.

A friend told me something interesting: this kind of compulsive buying-up doesn’t only happen here, in the eastern side of Japan but also in Kansai, an area not affected by the disaster. Immediately after the earthquake, the shops’ shelves were probably full. But because the people’s consumer behavior changed, we experienced this partial shortage of things. Also, because in the disaster stricken areas production of goods was halted or decreased and because there were big problems in the distribution channels, people who really needed some of these things hadn’t access to them. So, many stores had already boxed provisions for these areas; this was obvious from the stickers on the boxes. The Petroleum Association of Japan went a step further: they put an advertisement in the newspapers asking people to be more moderate in their fuel consumption for the benefit of the people in the disaster stricken areas. Eventually, though, people understood that buying the bread and rice they needed for the next day was enough and the buying-up lessened.

All these made me think that the Japanese people have the tendency to think that security and safety come for free. In the aftermath of the Great Kobe Earthquake, 9/11 and the problem with the social security system, we started realizing that we need to develop a sense of self-responsibility; we still rely on the state and the services and facilities provided by our society and our social system but we tend to think that we have to be able to protect ourselves and our family. This has made us forget that the spirit that lies in the heart of the existing social system in Japan is a spirit of relying on our neighbor, of cooperation and mutual help, of feeling that the person next to us is a comrade and a companion.

Maybe now it’s the time to remember this spirit and, once again, built on it?

Toyama Atsuko

(4) 12-13 Μαρτίου: Επιστροφή –και υπερκατανάλωση

Βάσει της προσωπικής μου εκτίμησης, αν γίνει ένας σεισμός με επίκεντρο ακριβώς κάτω από το Τόκιο, η διακοπή της κυκλοφορίας θα έχει σαν αποτέλεσμα 6,5 εκατομμύρια εργαζόμενοι να μην μπορέσουν να επιστρέψουν στα σπίτια τους. Καθώς αυτή τη φορά το επίκεντρο του σεισμού ήταν στη θάλασσα έξω από το Σανρίκου, έχω την εντύπωση ότι ο αριθμός δεν ήταν τόσο μεγάλος. Το πρωί του Σαββάτου, τα τρένα που έρχονταν από το Τόκιο ήταν οριακά γεμάτα από ανθρώπους που επέστρεφαν από τις δουλειές τους στις οποίες είχαν διανυκτερεύσει. Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι με κοστούμια –αλλά και κράνη- κρατώντας σακούλες γεμάτες προμήθειες που είχαν αγοράσει την προηγούμενη μέρα, επέστρεφαν στα σπίτια τους, έχοντας στο πρόσωπό τους ζωγραφισμένη μια αίσθηση ανακούφισης. Καταλάβαινα πολύ καλά πώς αισθάνονταν· το ίδιο αισθανόμουν κι εγώ εκείνο το Σάββατο, την ημέρα του μεγάλου σεισμού. Γύρισα στο σπίτι μου νιώθοντας ασφάλεια και ελπίδα ότι τα πράγματα θα άρχιζαν να βελτιώνονται.

Καθώς την Κυριακή δεν είχε αποκατασταθεί πλήρως η λειτουργία των τρένων και καθώς ο καιρός ήταν καλός, είπα να πάω μια βόλτα στο πολυκατάστημα της περιοχής μου· είναι ένα μεγάλο πολυκατάστημα και τα πάντα (τόσο το ίδιο το κατάστημα όσο και η κίνηση των πελατών), έδειχναν φυσιολογικά –αυτό που θα περίμενε κανείς μια οποιαδήποτε Κυριακή. Παρόλα αυτά, η ανάμνηση του μεγάλου σεισμού ήταν πολύ φρέσκια και όταν πήρα το ασανσέρ, αισθάνθηκα μια ανησυχία ότι μπορεί να γίνει κάποιος μετασεισμός και ότι μπορεί ο μηχανισμός του ασανσέρ να μην το σταματήσει όπως θα έπρεπε. Κάποια στιγμή, ενώ τριγύριζα κάνοντας τις δουλειές μου, άκουσα από τα μεγάφωνα του καταστήματος μια φωνή να ανακοινώνει «Μόλις έγινε ένας σεισμός. Το κτήριο είναι ασφαλές –μην ανησυχείτε». Δεν τον είχα καταλάβει αυτόν τον σεισμό όμως επειδή δεν επρόκειτο για μια συνηθισμένη μέρα ανησύχησα και, αφού τσέκαρα πού βρίσκονταν οι έξοδοι κινδύνου του καταστήματος, πήρα τον δρόμο της επιστροφής.

Στη διαδρομή πρόσεξα ότι, παρόλο που ο αυτοκινητόδρομος δεν είχε τη συνηθισμένη του κίνηση (για Κυριακή), τα βενζινάδικα είχαν τεράστιες ουρές από αυτοκίνητα που περίμεναν να γεμίσουν. Εκείνη τη στιγμή δεν κατάλαβα γιατί –το κατάλαβα αργότερα, όταν πήγα μαζί με μια γειτόνισσα και φίλη στο σούπερ-μάρκετ της περιοχής: τα ράφια του σούπερ-μάρκετ ήταν άδεια από βασικά τρόφιμα όπως το ψωμί, το νερό, το γάλα, τα στιγμιαία νουντλς ράμεν και το ρύζι. Η εικόνα αυτή είναι πολύ παράξενη για τα δεδομένα της Ιαπωνίας όπου τα ράφια των σούπερ-μάρκετ δεν αδειάζουν σχεδόν ποτέ. Αυτό που συνέβαινε ήταν ότι ο κόσμος είχε αρχίσει να αγοράζει πολύ περισσότερα αγαθά από όσα χρειαζόταν.

Από το Σάββατο είχε αρχίσει να υπάρχει πρόβλημα με το ρεύμα στο Τόκιο, οπότε η Εταιρεία Ηλεκτρισμού του Τόκιο ανακοίνωσε την Κυριακή ότι θα ξεκινήσει να εφαρμόζει προγραμματισμένες κυλιόμενες διακοπές ρεύματος. Προσωπικά, αυτό που με απασχολούσε ήταν η λειτουργία των τρένων· δεν ανησυχούσα ιδιαίτερα για τη βενζίνη ή τις προμήθειες σε τρόφιμα. Φαίνεται όμως ότι πολύς κόσμος δε συμμεριζόταν τις ανησυχίες μου –ο σεισμός και η προοπτική των διακοπών του ρεύματος, σε συνδυασμό με τις ελλείψεις αγαθών και βενζίνης, προκάλεσαν σε πολλούς την τάση να αγοράσουν όσο περισσότερα πράγματα μπορούσαν και να τα αποθηκεύσουν στα σπίτια τους. Μπορούσα να καταλάβω πώς αισθάνονταν, όμως δε σκόπευα να κάνω το ίδιο· παρόλα αυτά, βλέποντας όλα εκείνα τα άδεια ράφια και τις τεράστιες ουρές με τα γεμάτα καρότσια στα ταμεία του σούπερ-μάρκετ, αισθάνθηκα κι εγώ την ανάγκη να πάω να πάρω μερικά ακόμα πράγματα. Αυτό είναι που λέμε «υπερκατανάλωση», έτσι δεν είναι;

Αυτές οι ουρές στο σούπερ-μάρκετ και στα βενζινάδικα, με έκαναν να καταλάβω πώς πρέπει να αισθάνονταν οι άνθρωποι της γενιάς του πολέμου, οι άνθρωποι δηλαδή που έζησαν την εποχή των μεγάλων στερήσεων, καθώς και οι άνθρωποι που έχουν οικογένειες με μικρά παιδιά –οι άνθρωποι αυτοί πρέπει να έχουν μια τρομερή αίσθηση πίεσης. Μέχρι τώρα, για μένα, η φράση «δεν υπάρχει ψωμί», δε σήμαινε και πολλά πράγματα –πολλές φορές έχω αγοράσει ψωμί ακόμα και αν δεν το χρειαζόμουν πραγματικά. Οι περισσότεροι υπάλληλοι εταιρειών στην Ιαπωνία, αγοράζουν το μεσημεριανό τους φαγητό από κάποιον φούρνο ή κάποιο μίνι-μάρκετ την ώρα που έχουν το διάλειμμά τους –μερικοί αγοράζουν ακόμα και το πρωινό τους από τα μαγαζιά αυτά. Βλέποντας τα ράφια των μαγαζιών αυτών άδεια από πολύ βασικά πράγματα όπως το ψωμί και τα στιγμιαία νουντλς, συνειδητοποίησα τι σημαίνει η λέξη «έλλειψη» και τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Μια φίλη μου, μου είπε κάτι ενδιαφέρον: αυτή η μανιακή κατανάλωση δε συμβαίνει μόνο εδώ, στην ανατολική πλευρά της Ιαπωνίας αλλά και στο Κανσάι, μια περιοχή που δεν πλήγηκε καθόλου από την καταστροφή. Αμέσως μετά τον σεισμό, τα ράφια των καταστημάτων ήταν, πιθανότατα, γεμάτα. Όμως επειδή η καταναλωτική συμπεριφορά των ανθρώπων άλλαξε, βιώσαμε αυτή την περιστασιακή έλλειψη αγαθών. Επίσης, επειδή η παραγωγή στις περιοχές που πλήγηκαν από τον σεισμό σταμάτησε ή μειώθηκε και επειδή υπάρχουν μεγάλα προβλήματα με τις μεταφορές και τα δίκτυα διανομής, οι άνθρωποι που πραγματικά χρειάζονται ορισμένα από τα αγαθά αυτή δεν μπορούν να τα έχουν. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, πολλά μαγαζιά να πακετάρουν αγαθά και να τα στέλνουν στις πληγείσες περιοχές· είδα με τα μάτια μου τέτοιες κούτες με αυτοκόλλητα που έλεγαν ότι έχουν προορισμό το Τοχόκου. Η Ένωση Πετρελαίου της Ιαπωνίας, έκανε κάτι περισσότερο: έβαλε στις εφημερίδες μια πληρωμένη καταχώρηση που ζητούσε από το κοινό να είναι πιο φειδωλό στην κατανάλωση των καυσίμων ώστε να ωφεληθούν οι άνθρωποι στις πληγείσες περιοχές. Τελικά, βέβαια, ο κόσμος κατάλαβε ότι δε χρειαζόταν να αγοράζει περισσότερο ρύζι ή ψωμί από όσο χρειάζεται για την επόμενη μέρα και η υπερκατανάλωση αυτή μειώθηκε.

Όλα αυτά με έκαναν να σκεφτώ ότι οι Ιάπωνες έχουμε την τάση να πιστεύουμε ότι η αίσθηση της ασφάλειας είναι δωρεάν. Μετά τον μεγάλο σεισμό του Κόμπε, την 11η Σεπτεμβρίου και το πρόβλημα με το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη να αναλάβουμε τις ευθύνες μας ατομικά· ακόμα στηριζόμαστε πολύ στο κράτος και τις υπηρεσίες που μας παρέχει η κοινωνία μας και το σύστημά μας, όμως διαμορφώσαμε μια αντίληψη ότι πρέπει εμείς οι ίδιοι να προστατεύουμε τον εαυτό μας και την οικογένειά μας. Αυτό, μας έκανε να ξεχάσουμε ότι το πνεύμα που βρίσκεται στη βάση του κοινωνικού μας συστήματος εδώ στην Ιαπωνία, είναι ένα πνεύμα στήριξης στον γείτονά μας, ένα πνεύμα συνεργασίας και αλληλοβοήθειας και μια αίσθηση ότι ο άνθρωπος που είναι δίπλα μας είναι σύντροφος και συνοδοιπόρος.

Μήπως τώρα ήρθε η ώρα να θυμηθούμε το πνεύμα αυτό και να το χρησιμοποιήσουμε σαν θεμέλιο για να χτίσουμε ξανά;

Τογιάμα Άτσουκο

(3) ３月１１日 世界中の皆さんへ

地震から１０日が経とうとしています。
この間、たくさんの励まし、ご心配をいただき、本当にありがとうございます。
また原子力発電所事故の件では、ご心配をかけ、本当に申し訳ありません。

私は東京の隣の神奈川県に住み、神奈川県川崎市で働いている普通の日本人です。

地震の日からのことを一人の日本人がどう感じているかを伝えたいと思います。

3月11日
地震の日、私のいた建物も大きく揺れました。
震源が東北、宮城県沖と知った時には正直、安心しました。
神奈川県と宮城県は400㎞ほど離れているからです。
ですが、神奈川県でも揺れは大きく、とても長く感じました。
その後も余震が続き、関東と東北の電車は全て止まり、電話も通じにくくなりました。
ニュースでは大きな津波が来る、来た、と混乱が続いています。
金曜日の午後でした。外に出てみると、近くの駅には人が溢れ、公衆電話には長い列が出来ていました。緊急の時は公衆電話が一番つながりやすいのです。
商店は次々とシャッターを降ろし、スーパーやコンビニからはすぐに食べられるパンやおにぎりがどんどんなくなっていきました。近くのホテルもすぐに満室になりました。

私も１００回ぐらい電話をかけて、やっと家族につながり、無事を確認できました。
その夜はとうとう電車は動かず、私は上司の家に泊めてもらいました。同僚の多くは職場に泊りました。
また早めに帰った人は７時間歩いて家に着いたそうです。

上司の家までは普段は車で25分ですが、この日は3時間かかりました。布団に入ってからも何度か地震を感じました。しかし、その夜はまだ、関東では数日すれば普通の状態に戻る、と信じていました。

とおやまあつこ

(3) March 11: To everybody around the world

Ten days have passed since the earthquake. All these days, I received many words of encouragement and felt that many people were worried; for those I want to truly thank you all. At the same time, I want to apologize to everyone for the worries brought to you by the accident in the nuclear power plant.

I am an ordinary Japanese woman: I live in the Kanto region, in Kanagawa Prefecture –the prefecture next to Tokyo- and also work there, in the city of Kawasaki. I am writing this because I would like to tell everyone about that day, the day of the earthquake.

March 11, Friday

The building I was in that day, the place where I work, took a really big shake. To be honest, I was relieved when I heard that the earthquake’s epicenter was at the sea outside Miyagi Prefecture, in the northeast Tohoku region; the 400 Km separating Kanagawa Prefecture (where I was) and Miyagi Prefecture, gave me a sense of security. Still, it seemed those 400 Km weren’t far enough: I could still feel the shaking from the aftershocks which were coming again and again and pretty soon I found out that there were no trains (in Tohoku or in Kanto) and that almost all communications had been cut off.

A little later, came the news for the big tsunami that was going to hit. And the tsunami did, indeed, hit, bringing chaos at its wake. It was a Friday afternoon and when I went out to check the situation in the train station near my workplace, I saw it was overflowing with people and that huge queues had formed in front of the public telephones; in such times of emergency, public phones are the best and easiest way to communicate. The small shops in the neighborhood started closing one after the other, the provisions in the supermarkets and the convenient stores were steadily running out minute by minute and even the hotel near our office hang up a “No vacancy” sign.

I the meantime I was calling again and again my family to check if everyone was alright; I must have called over one hundred times before I could get through and make sure that no one was hurt. Also, since the trains didn’t run, I had to find a place to spend the night; luckily, my boss was kind enough to let me and a few other colleagues to stay at her place in Kawasaki (a lot of my co-workers had to spend the night at our office). The distance from our office to her place is, under normal circumstances, 25 minutes by car. Although we started early (at about 7 p.m.) it took us three hours to get there and during the night I woke up again and again from the aftershocks.

Still, I remember thinking that night that in a few days Kanto would return to its normal, everyday life…

Toyama Atsuko

(3) 11 Μαρτίου: Προς όλους τους ανθρώπους του κόσμου

Δέκα μέρες έχουν περάσει από την ημέρα του σεισμού. Και όλο αυτό το διάστημα, δέχτηκα μηνύματα συμπαράστασης και ανησυχίας από πολλούς ανθρώπους από όλον τον κόσμο. Ειλικρινά, σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου και σας ζητώ συγνώμη για την ανησυχία που έχει προκαλέσει σε όλους σας το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί στο πυρηνικό εργοστάσιο.

Είμαι μια συνηθισμένη Γιαπωνέζα. Ζω στην περιοχή του Κάντο, στην Eπαρχία Καναγκάουα (είναι η επαρχία που βρίσκεται δίπλα στο Τόκιο) και εργάζομαι εκεί, στην πόλη Καουασάκι. Θέλησα να γράψω το παρακάτω κείμενο για να πω σε όλους πώς ήταν εκείνη η ημέρα, η ημέρα του σεισμού.

Παρασκευή 11 Μαρτίου

Το κτήριο στο οποίο βρισκόμουν εκείνη την ημέρα, το μέρος στο οποίο εργάζομαι, τραντάχτηκε συθέμελα. Για να είμαι ειλικρινής, αισθάνθηκα κάποια ανακούφιση όταν έμαθα ότι το επίκεντρο του σεισμού ήταν στη θάλασσα έξω από την Επαρχία Μιγιάγκι στη βορειοανατολική περιοχή Τοχόκου· τα 400 χιλιόμετρα που χωρίζουν την Eπαρχία Καναγκάουα (που βρισκόμουν εγώ) από την Eπαρχία Μιγιάγκι, μου έδιναν μια αίσθηση ασφάλειας. Φαίνεται όμως ότι τα 400 αυτά χιλιόμετρα δεν ήταν αρκετά: συνέχισα να αισθάνομαι τους μετασεισμούς τον έναν μετά τον άλλον και σύντομα συνειδητοποίησα ότι δεν υπήρχαν τρένα (ούτε στο Τοχόκου, ούτε στο Κάντο) και ότι σχεδόν όλες οι τηλεπικοινωνίες είχαν διακοπεί.

Λίγο αργότερα, έφτασαν και σ’ εμάς τα νέα ότι επρόκειτο να χτυπήσει ένα μεγάλο τσουνάμι. Και το τσουνάμι πράγματι χτύπησε. Και μαζί του, έφερε το χάος. Ήταν απόγευμα Παρασκευής και όταν βγήκα έξω για να δω τι κατάσταση επικρατούσε στον σιδηροδρομικό σταθμό που βρίσκεται κοντά στη δουλειά μου, είδα ότι γινόταν το αδιαχώρητο από τον κόσμο και ότι τεράστιες ουρές είχαν σχηματιστεί μπροστά από τα δημόσια τηλέφωνα –σε τέτοιες περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, τα δημόσια τηλέφωνα είναι ο καλύτερος και ο ευκολότερος τρόπος να επικοινωνήσεις. Τα μικρά μαγαζιά της γειτονιάς άρχισαν να κλείνουν το ένα μετά το άλλο, οι προμήθειες στα σούπερ-μάρκετ και στα ψιλικατζίδικα μειώνονταν λεπτό το λεπτό και ακόμα και το ξενοδοχείο που βρίσκεται κοντά στο γραφείο μας κρέμασε έξω από την πόρτα του μια ταμπέλα που έλεγε «Δεν υπάρχουν δωμάτια».

Στο μεταξύ, συνέχιζα να τηλεφωνώ ξανά και ξανά στην οικογένειά μου για να εξασφαλίσω ότι είναι όλοι καλά –πρέπει να χρειάστηκαν πάνω από εκατό φορές μέχρι να καταφέρω να συνδεθώ και να βεβαιωθώ ότι δεν είχε υπάρξει κανένα πρόβλημα. Παράλληλα, καθώς δεν υπήρχαν τρένα, έπρεπε να βρω ένα μέρος για να περάσω τη νύχτα μου. Ευτυχώς, η διευθύντριά μου είχε την καλοσύνη να προσφερθεί να φιλοξενήσει τόσο εμένα, όσο και μερικούς συναδέλφους μου στο σπίτι της στο Καουασάκι –από αυτή την άποψη ήμουν τυχερή καθώς πολλοί συνάδελφοί μου πέρασαν τη νύχτα στο γραφείο. Η απόσταση από το γραφείο ως το σπίτι της κανονικά είναι 25 λεπτά με το αυτοκίνητο, όμως εκείνο το βράδυ και παρότι ξεκινήσαμε νωρίς, κατά τις 7 μμ. χρειαστήκαμε τρεις ώρες και ενώ είχα ένα μέρος να κοιμηθώ, ξύπνησα αρκετές φορές τη νύχτα από τους μετασεισμούς.

Παρόλα αυτά, θυμάμαι ότι κάποια στιγμή εκείνη τη νύχτα σκέφτηκα πως σε μερικές μέρες το Κάντο θα επέστρεφε στην καθημερινότητά του...

Τογιάμα Άτσουκο